Ένας ΚασιώτηςθαλασσινόςΑΗΓΙΑΝΝΗΣ, του Μανώλη Δημελλά
-Όλοι έχουμε έναν τουλάχιστον λόγο για να πεθυμούμε το καλοκαίρι. Μόνο να σκεφτείς ότι είναι η εποχή που μπορείς να ζήσεις με τα ελάχιστα, ή μήπως να το πω καλύτερα, είναι«οι μήνες του φτωχού», όπως συνήθιζε να λέει ένας από τους σοφούς της διπλανής πόρτας.
Όμως είναι κάποιοι που κυριολεκτικά μετρούν τις μέρες για να αναστηθούν μέσα στις μέρες του. Έτσι και φέτος, ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, η βαρκούλα του Δημήτρη Σταυριανού, περιμένει υπομονετικά τον άνθρωπο της για να ξεσκουριάσει, αφού θα κάμει πέρα τις ξενέρωτες στεριές και θα βρεθεί να κολυμπά μέσα στα νερά του Νότιου Αιγαίου.
Ίσως η κουβέντα να σας φαίνεται αδιάφορη, όμως ετούτη η ψαρόβαρκα, η πιο παλιά βάρκα της Κάσου, διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της παρόλα αυτά είναι ενεργή και ετοιμοπόλεμη! Κι αυτό είναι ο πιο σπουδαίος λόγος για να την καμαρώσουμε, να γράψουμε δυο λόγια παραπάνω και να παινέψουμε τον ιδιοκτητη Δημήτρη Σταυριανό, που όπως μας λέει, ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ είναι ένα ζωντανό μέλος της οικογένειας του φορτωμένο αναμνήσεις.
Το βαρκάκι γεννήθηκε σε ένα καρνάγιο της Ρόδου το 1957, εκεί έζησε μόλις 5 χρόνια, άραγε αν είναι αλήθεια αυτά που γράφει ο Φρόυντ, τότε σίγουρα θα έχει πάρει κάτι από τη ροδίτικη αύρα και τον κοσμοπολιτισμό.
Το 1963 αγοράστηκε από τον Στέφανο Σταυριανό, πατέρα του Δημήτρη κι από τότε έγινε μόνιμο μέλος της κασιώτικης οικογένειας.
Εκείνα τα χρόνια αυτό το σκαρί δεν ήταν παιγνίδι, ήταν το εργαλείο για να βγάζει το μεροκάματο ο Στέφανος, μαζί με τον πρωτογιό του, τον Γιάννη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ είχε φωνή, ρόλο και λόγο, έπρεπε να ταξιδέψει, να ψαρέψει και να επιστρέψει με ασφάλεια στο λιμάνι της Κάσου.
Όλα τα κατάφερε μια χάρα. Εργάστηκε μέχρι το 1975 κι από τότε πέρασε στα χέρια του Δημήτρη, που εκείνα τα χρόνια είχε αφήσει τη θάλασσα και τα μακρινά του ταξίδια κι είχε ανοίξει το φούρνο της Κάσου.
Από το 1963 μέχρι και σήμερα η βαρκούλα εξακολουθεί να έχει την επαγγελματική άδεια ψαρέματος, έχει αλλάξει μηχανή και σήμερα φοράει μια πετρελαιοκίνητη 10, 5 ίππων, το σκαρί της έχει γνωρίζει ανθρώπινη φροντίδα, έχει πλαστικοποιηθεί και με δυσκολία μπορείς να την πεις ηλικωμένη.
Μόλις 4 μέτρα και 90 εκατοστά, για κάποιους είναι ένα ακόμη άψυχο αντικείμενο, μα για κείνους που γνωρίζουν κάτι παραπάνω, δεν κρύβουν ότι τα πλεούμενα έχουν ψυχή, έχουν ριζικό,πονούν και χαίρονται όπως όλα τα πλάσματα.
Είναι πιο αισιόδοξο να μελετάμε και να θαυμάζουμε τις βάρκες, που σα γεράσουν δε στέκουν νεκρικά παγωμένες στη στεριά, μα σα ναταν οι πιο ευλογημένοι και τυχεροί από τους φίλους μας, δίνουν μια και ακυρώνουν τον αδάμαστο χρόνο.
Είναι η Κάσος, είναι οι Κασιώτες, που ξεχωρίζουν μέσα και έξω από το Αιγαίο, έτσι και ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, είναι ένα βαρκάκι που συμβολίζει το μεράκι, την αγάπη και τον αμέτρητο μόχθο του ανθρώπου για ζωή.
(Η ιστορία του ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ έγινε γνωστή χάρις σε μια ακόμη φωτογραφία που ανέβασε ο ακούραστος Φραγκίσκος Σοϊλης στη σελίδα του στο facebook).
