«Βασίλειο» εγκληματικότητας - Γράφει ο Κώστας Λαμπριανός

Επί τρεις δεκαετίες σέρνεται το μείζον πλέον κοινωνικό ζήτημα με τους Ρομά και την ακραία παραβατική συμπεριφορά τους. Καμιά, ωστόσο, δημοτική αρχή δεν μπόρεσε να δώσει λύση, ούτε όμως και οι εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές, μολονότι είναι άπειρες οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης, και ακόμα περισσότερες οι διαμαρτυρίες των περιοίκων του καταυλισμού του «Καρακόνερου», μονίμων θυμάτων της ασύδοτης δράσης τους. Είτε από ανικανότητα, είτε από αδικαιολόγητη ανοχή στην αντικοινωνική στάση των Ρομά το πρόβλημα παραμένει, διογκούμενο καθημερινά, σε βαθμό που εδραιώνεται πια η βεβαιότητα ότι νομοτελειακά κάποια μέρα θα θρηνήσουμε θύματα. Τα τελευταία κρούσματα ωμής βίας από τους διαμένοντες στο άβατο «βασίλειο» του Καρακόνερου αποτελούν σαφές προμήνυμα για τα χειρότερα που έρχονται, αλλά δεν υπήρξε καμιά αντίδραση από την τοπική εξουσία. Και δεν αντιλαμβάνομαι, τι άλλο πρέπει να συμβεί για να κοπεί ο Γόρδιος δεσμός της αντικοινωνικής, εγκληματικής συμπεριφοράς μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, οι οποίοι, στο όνομα μιας παραδοσιακής, ελεύθερης, νομαδικής ζωής, καταλύουν κάθε έννοια κράτους και δικαίου. Και σε άλλες χώρες ζουν Ρομά, πουθενά όμως δεν συμβαίνει ό,τι στη δική μας, κατ’ ευφημισμόν ευνοούμενη, Πολιτεία. Σε όλες τις χώρες, όπου υπάρχουν Ρομά, επιδεικνύεται ανοχή στον τρόπο ζωής τους, ακόμα και σε κρούσματα μικροπαραβατικότητας. Πουθενά, όμως, δεν επιδεικνύεται ανοχή στην εγκληματικότητά τους. Εκεί δεν υπάρχουν Ζαφείρια και Καρακόνερα, εκεί δεν δρουν συμμορίες με καραμπίνες και άλλα όπλα, εκεί δεν υπάρχει άβατο για τις αστυνομικές και διωκτικές αρχές. Εκεί το μακρύ χέρι του νόμου φτάνει μέχρι την τελευταία παράγκα και οι αξιόποινες πράξεις αντιμετωπίζονται όπως και για κάθε άλλον πολίτη. Εδώ οι Ρομά μπορούν να κυκλοφορούν με σαράβαλα αυτοκίνητα, να οδηγούν μεθυσμένοι, να είναι έμποροι και βαποράκια ναρκωτικών, να κλέβουν ότι βρουν μπροστά τους, να ξηλώνουν ολάκερα δημόσια κτήρια και σπίτια από πόρτες, ηλεκτρικές εγκαταστάσεις και ό,τι άλλο θεωρήσουν χρήσιμο να καταστρέφουν σκάφη στο Καρνάγιο, να καίνε λάστιχα και να μολύνουν το περιβάλλον, να κλέβουν αυτοκίνητα και δίκυκλα, και να τα πετάνε στο βυθό του λιμανιού, να πυροβολούν με καραμπίνες τρομοκρατώντας τους πάντες, να ξυλοκοπούν άγρια λιμενικούς, αστυνομικά όργανα και απλούς πολίτες. Μακρύς και βαρύς ο κατάλογος της παραβατικής συμπεριφοράς τους. Και όσο η Πολιτεία, με τους εντεταλμένους θεσμούς της, και οι τοπικές αρχές και φορείς αντιμετωπίζουν το φαινόμενο με αδιαφορία ή φόβο, άλλο τόσο αποθρασύνονται. Προ ημερών αφού κακοποίησαν βάναυσα μια γυναίκα, αφού με πρωτοφανή ωμότητα της έκοψαν τη μύτη με δαγκωματιά, έφτασαν μέχρι την είσοδο του νοσοκομείου απειλώντας να την αποτελειώσουν μέσα στο ασθενοφόρο που τη μετέφερε για νοσηλεία. Προ ημερών, επίσης, απείλησαν με καραμπίνα τη ζωή ιδιοκτήτη ελλιμενισμένου σκάφους στο Καρνάγιο και του γιου του, όταν συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω δύο νεαρούς Ρομά να κάνουν πλιάτσικο, αφαιρώντας χρήσιμα, ακριβά όργανά του. Ξέρω, ίσως βρεθούν κάποιοι ψευτοκουλτουριάρηδες, ψευτοανθρωπιστές, που θα πουν ότι «και οι Ρομά έχουν δικαιώματα». Σαφώς και έχουν, κατοχυρωμένα μάλιστα από τη διεθνή Χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία φυσικά και υπερασπίζομαι. Σε καμιά Χάρτα, όμως, δεν μνημονεύεται η ανοχή στην παραβατική έως εγκληματική συμπεριφορά τους. Σπεύδω εδώ, προς άρσιν κάθε παρεξήγησης ή παρερμηνείας, ότι υπήρξα, μαζί με ορισμένους άλλους συναδέλφους δημοσιογράφους, με συνεχή αρθρογραφία, υποστηρικτής του ευρωπαϊκού προγράμματος για την απόκτηση ή ενοικίαση στέγης για τις οικογένειες των Ρομά της Ρόδου και την πλήρη ενσωμάτωσή τους στην τοπική κοινωνία, με την ένταξη πρωτίστως των παιδιών στις εκπαιδευτικές βαθμίδες και στο σύστημα υγείας. Και να εξομολογηθώ την άριστη σχέση που είχα, πριν από τριάντα περίπου χρόνια, με μια θαυμάσια οικογένεια αθίγγανων, στον Αρχάγγελο, που κατέληξε στη βάπτιση του μικρότερου αγοριού της από τη μακαρίτισσα μάνα μου. Η αλήθεια είναι, ότι εκείνο το πρόγραμμα κοινωνικής ενσωμάτωσης, που ξεκίνησε με ζέση στο διάστημα της πρώτης τετραετίας του δημάρχου Ροδίων Γιώργου Γιαννόπουλου απέτυχε με ευθύνη, κατά μείζονα λόγο, των αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης και δευτερευόντως από τους ίδιους τους Ρομά. Κανένας δήμαρχος τότε δεν δέχθηκε να δημιουργηθεί, στα διοικητικά όρια του δήμου του, ένας σύγχρονος και πολιτισμένος οικισμός Ρομά, που να προσφέρει μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους, παρακινούμενοι από έναν υφέρποντα ή έκδηλον ρατσισμό των τοπικών κοινωνιών και από την καταστροφική λογική του πολιτικού κόστους. Αυτό, όμως, που δεν έγινε τότε μπορεί να γίνει σήμερα υπό την προϋπόθεση ότι η παρούσα δημοτική αρχή δεν θα αρκεστεί στα ευχολόγια των, κατά καιρούς, συσκέψεων αλλά με αποφασιστικότητα θα επιλέξει των χώρο και άμεσα να προχωρήσει στην κατασκευή του οικισμού. Ήδη βαρύνεται με την ευθύνη ότι δεν έχει πράξει τίποτε, παρά τις εξαγγελίες της διοίκησης του Λιμενικού Ταμείου, για την ασφαλή περίφραξη και φύλαξη του χώρου του Καρνάγιου και για την ανικανότητά της να προχωρήσει στον διαγωνισμό αξιοποίησης και εκμετάλλευσής του. Απεναντίας, έσπευσε, εξυπηρετώντας προφανώς άλλες σκοπιμότητες, να εκμισθώσει σε ιδιώτη για τρία χρόνια σημαντικό τμήμα του. Είναι προφανές ότι ο Δήμαρχος και συνολικά η δημοτική αρχή, δεν έχει αντιληφθεί ότι όσο οι Ρομά έχουν απόλυτα ως «ζωτικό» τους χώρο το Καρνάγιο, δεν πρόκειται ν’ αποδεχθούν κάθε άλλη λύση απομάκρυνσης ή μετεγκατάστασής τους. Και τα χειρότερα θα’ ρθουν σύντομα.