Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΦΡΑΓΙΔΩΝ-Η ευχή που δίδεται στα αγόρια που πηγαίνουν να υπηρετήσουν το στρατιωτικό τους είθισται να είναι “καλός πολίτης”. Δεν είναι ευχή που αφορά τη στρατιωτική θητεία, αλλά ευχή που αφορά τη μετά στρατό εποχή. Διότι υπονοείται ότι ο στρατός θα δώσει όλα τ’ απαραίτητα εφόδια σ’ ένα άτομο ώστε να αποτελέσει έναν χρήσιμο και ικανό πολίτη, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου. Αν όντως το καταφέρνει αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Στην ουσία όμως αυτή είναι η βασική επιδίωξη.
Στην πραγματικότητα ο στρατός είναι το πρώτο “πεδίο μάχης” του Νεοέλληνα. Είναι μια εποχή που φεύγει από την οικογενειακή θαλπωρή και για πρώτη φορά στη ζωή του αναγκάζεται να λογοδοτήσει έναντι άλλων για τις πράξεις του και να έχει την ευθύνη των πράξεών του μέσα σ’ ένα περιβάλλον που δεν καταλαβαίνει αλλά το αποδέχεται γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.
Αυτό ακριβώς καλείται να κάνει κι όταν τελειώσει τη θητεία του. Καλείται να ενταχθεί μέσα σ’ ένα περιβάλλον, το οποίο λειτουργεί με δικούς του κανόνες, κάποιες φορές έξω από κάθε λογική, και με μια ιδιότυπη ρευστότητα που καταρρίπτει όλους τους νόμους της ρευστοδυναμικής. Εγκλωβίζεται μέσα σε συμβατικές υποχρεώσεις, νομοθεσίες και παραθυράκια, ασφαλιστικούς φορείς, γραφειοκρατία, τράπεζες, φορολογία.
Όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια τόσο πιο σύνθετο γίνεται αυτό το περιβάλλον, ποτέ όμως προς όφελος του. Ακόμα κι αν κάτι γίνεται αυτοματοποιημένα, στο τέλος της διαδικασίας χρειάζεται κάποιος “Άρχοντας των Σφραγίδων” να βουτήξει τη ξύλινα σφραγίδα του μέσα στο μελανοδοχείο, να τραβήξει μια τζούρα από το μισοκαμμένο τσιγάρο του με τη στάχτη έτοιμη να πέσει οπουδήποτε, να πει κάτι για τους πολιτικούς που του έκοψαν το μισθό και να την πατήσει με μίσος στο έγγραφο που του ζητάει ο πολίτης. Και φυσικά να ρίξει στο τέλος και μια μονογραφή λες και θα έπαιρνε ποτέ την ευθύνη αν κάτι πήγαινε στραβά.
Κι αυτό είναι μια εύκολη σχετικά υπόθεση. Τα πράγματα περιπλέκονται πάρα πολύ όταν στην υπόθεση χρειάζεται να εμπλακούν πέραν του ενός υπαλλήλου. Φθάνοντας στα περιβόητα πρωτόκολλα και τους αριθμούς τους, ένας πολίτης έχει τη δυνατότητα να ζήσει την τραυματική εμπειρία της αγωνίας που βιώνει ένας στρατιώτης μέσα σε μια μάχη. Η αδρεναλίνη του πραγματικά μπορεί να υπερβεί κάθε ανώτατο επιτρεπτό όριο και να του ξυπνήσει τέτοια ένστικτα που δεν γνώριζε και δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι είχε.
Ας πούμε όμως ότι οι γραμματείες με την πρωτοκόλληση λειτουργούν τρόπο τινά σαν το διπλωματικό σώμα. Προσπαθούν να προλάβουν τη μάχη πριν ξεσπάσει. Στην πραγματικότητα όμως κερδίζουν χρόνο. Αραδιάζουν στον πολίτη τη διαδικασία που οφείλει να ακολουθήσει, τάχα καθησυχάζοντάς τον, και τον στέλνουν στην ευχή της Παναγίας. Ο αριθμός πρωτοκόλλου που εκδίδουν άλλωστε είναι και το διαβατήριο στον θαυμαστό κόσμο της γραφειοκρατίας. Όποιος δεν έχει, καλείται να αντιμετωπίσει ένα τείχος ψηλότερο κι απ’ αυτό που θέλει να χτίσει ο Τραμπ στα σύνορα του Μεξικού.
Από κει και πέρα χρειάζονται οι ειδικοί διαμεσολαβητές που θα κερδίσουν λίγο περισσότερο χρόνο. Να ένα χαρτόσημο, να μια υπογραφή, να μια απεργία και η υπόθεση έχει πιάσει ήδη δέκα δεκαπέντε μέρες. Φυσικά μέχρι εδώ έχουμε καταστρέψει ήδη ένα δάσος με τη χαρτούρα που διακινείται. Μα γιατί άλλωστε να χρησιμοποιήσουμε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο όταν ο φορολογούμενος πληρώνει αδρά για το μελάνι του εκτυπωτή μας; Άσε που αυτά τα τεχνολογικά ο “Άρχοντας των Σφραγίδων” δεν τα καταλαβαίνει, τα θέλει όλα μπροστά του να τα βλέπει.
Κι όταν τελικά κατορθώσει να φθάσει σ’ αυτόν μετά από μια εξοντωτική διαδικασία, νιώθει κάποιος το ίδιο δέος που ένιωθε όταν αντιμετώπιζε στα βιντεοπαιχνίδια τον “κακό” της πίστας. Όμως για να δείτε τελικά πόσο χρήσιμο πράγμα είναι ο στρατός για τον Έλληνα, ακόμα και την δυσκολότερη “πίστα” της ζωής του να έχει να περάσει στο τέλος θα βρει έναν τρόπο να τα καταφέρει.
--
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
