15-16-18/1/15, γράφει ο Φώτης Θαλασσινός

Πίσω από της λέξεις που χρησιμοποιούν άνθρωποι που μιλάνε την ίδια γλώσσα υπάρχουν οι ίδιες ιδέες, τα ίδια συναισθήματα... Ακόμη και όταν ένας άνθρωπος φαίνεται ότι ζει σ’ ένα ξένο κόσμο, πουθενά εφαπτόμενο με τον δικό μας , των πολλών, σίγουρα δεν απέχει και τόσο απροσμέτρητα μακριά από την καρδιά μας. Στην μικρή πόλη που ζω έχω πλησιάσει πολλούς που τους βαραίνει μια ανέντιμη μοναξιά. Όλοι είμαστε διαφορετικοί και ταυτόχρονα όμοιοι ως προς τις ψυχικές μας διαθέσεις. Έμαθα ότι οι λεκτικές δομές είναι πολλές φορές άχθος, άλγος και δυσφορία από δεσμά. Προσωπικά πάντοτε κατεβάζω το κεφάλι του άλλου απ’ τον νου στην καρδιά. Μια απελευθερωτική κίνηση. Κανείς δεν αξίζει τη μοναξιά και ό,τι έπεται αυτής.

…

Απ’ την άλλη, ο Εκκλησιαστής κατέληξε: Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης. Η αίσθηση του κενού δεν είναι απότοκη μόνο των ψυχικών ασθενειών. Είναι υπαρξιακή αγωνία όλων των ανθρώπων.

…

Κοιμήθηκα από τις εφτά το απόβραδο. Με το φαντασιακό μου να εμβολίζει και να λαβώνει το πραγματικό μου, έχω σχηματίσει την άποψη πως όλοι οι άνθρωποι ζούνε όμορφα τις ώρες που εγώ μη νιώθοντας διάθεση για να κάνω κάτι καταφεύγω στο κρεβάτι μου. Όταν γύρισε η μητέρα μου σπίτι, ξύπνησα και κοίταξα από συνήθεια  το ρολόι. Ήταν ακόμη εννιά. Άρχισα να ουρλιάζω.

Νέος άνθρωπος

και να κοιμάμαι!

Νόμιζα ότι ήμουν δαιμονισμένος. Έπρεπε να μου διαβάσουν κάποιον εξορκισμό. Φώναξα για τόσο μεγάλο διάστημα που η φωνή μου βράχνιασε γρήγορα και το ηχόχρωμά της τάραζε την ατμόσφαιρα σαν κορακιού διάτορη -απ’ το ένα σημείο του ορίζοντα στο άλλο- κραυγή.

…

Διαβάζω το βιβλίο του Κλωντ Λέβι Στρως. Γλωσσολογία, κοινωνιολογία, εθνογραφία, ψυχολογία και επιστήμες συναπαρτίζουν την ανθρωπολογία που ανέπτυξε αυτό το σπουδαίο πνεύμα. Ανατρέχοντας σε παλιότερα αναγνώσματα , της τελευταίας τετραετίας της ζωής μου, θυμάμαι το όνομα του ανάμεσα στα πιο χρησιμοποιημένα στις βιβλιογραφικές αναφορές στο κάτω μέρος της σελίδας ενός βιβλίου. Θα ψάξω να διαβάσω ότι δικό του έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά. Η σκέψη του,  οι φυλές που μελετά και η προσπάθεια του για μια διασυνδετική προσέγγιση των δομών των κοινοτήτων μέσα απ’ τις δομές της γλώσσας, των σημείων της και ασυνειδήτου της είναι υπέρ το δέον μια μοναδική εμπειρία  και για τη δική μου σκέψη. Καθόλου χάσιμο χρόνου όταν ανακαλύπτεις ότι σε όλες τις εκφάνσεις  της ανθρώπινης γνώσης συναντάς μια διακειμενική ενότητα , μια ατέρμονη πράξη μετωνυμικής επιτέλεσης. Κρατώ εδώ ένα απόσπασμα απ’ τα γραπτά του γνωστού ανθρωπολόγου: Το τρομοκρατημένο άτομο υποκύπτει στις συνδυασμένες ενέργειες του έντονου τρόμου που νιώθει, της πλήρους άρσης των πολλαπλών συστημάτων αναφοράς  που παρείχε η στήριξη της ομάδας και στην πλήρη αντιστροφή τους τελικά, η οποία τον αναγορεύει νεκρό, αντικείμενο φόβου, τελετουργιών και απαγορεύσεων. Η φυσική ακεραιότητα δεν αντέχει πλέον στην κατάρρευση της κοινωνικής προσωπικότητας.

22/1/15

Άργησα να ξυπνήσω. Σε σχέση με την συνηθισμένη μου ώρα… Περπάτησα πενήντα μέτρα απ’ το σπίτι μου και έφτασα στο Έντεχνο. Είχα πάρει και το βιβλίο μου το Άσμα της Φάλαινας. Το ξαναδιαβάζω. Συμφωνήσαμε με τον κομίστα Αντώνη Στυλιάτη να κάνουμε την εν λόγω νουβέλα κόμικ. Θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη του 2016.  Η εικονοποιία κατέχει εξέχουσα θέση στη λογοτεχνία μου, ακριβώς γιατί πιστεύω ότι κάθε αναγνώστης νιώθει και αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα στην εικόνα απ’ αυτά που μπορεί να του δώσει ένα αυστηρά λεκτικό σχήμα. Τα λίγα σχέδια που έχω δει απ’ τον Αντώνη  μοιάζουνε να αναπαριστούν πρόσωπα και πλάσματα από ετεροτοπίες , τι σαγήνη αυτή η λέξη! έχουν στοιχεία του κόσμου μα όλα είναι εξαλλαγμένα σε απρόβλεπτες μετεξελίξεις του. Θα τον δω την Κυριακή στις 25 , ημέρα εκλογών για την Ελλάδα. Θα κατέβει στην πόλη της Κω απ’ την Αθήνα για να ψηφίσει. Τον περιμένω.

…

«Μισοψυχωσική» επαφή μ’ ένα φίλο μου στο skype. Δεν τον αναγνωρίζω, δεν αισθάνομαι την ύπαρξη του. Κουβέντες του που για στιγμές πάνε στο ντούκου. Συγκεντρώνομαι στα λόγια του και τελικά προσπορίζομαι τα οφέλη της συνομιλίας μας. Από παρόμοια εμπειρία μ’ ένα παλιότερο φίλο φοβάμαι μην τυχόν και το διάφανο γυαλί που μας χωρίζει  γίνει  το παραπέτασμα της άρσης της όποιας «συμμαχίας» μας. Τί νόημα έχει να μιλώ σε μια ηλεκτρονική εικόνα που περνά ξυστά απ’ το να αποτελεί εξομοιωτή ανθρώπου!  Για τα δικά μου λόγια δεν μπορώ να ξέρω που πάνε μα την τελευταία φορά διέκρινα  αποτυχημένη αντίστιξη. Δεν υπήρχε συγχρονισμός. Για άλλα μίλαγα και για άλλα έπαιρνα αποκρίσεις. Δεν είμαι εγώ ούτε για τα γυαλιά , ούτε για τις διαδικτυακές πάσης φύσεως επικοινωνίες.  Αυτή την ισορροπία πρέπει να τη διαφυλάξουμε κ’ οι δυο. Εγώ δεν έχω άλλη επιλογή … μόλις συνειδητοποίησα ότι τον αγαπώ. Άκυρο. Μερικές φορές χρειάζεται να αποσαφηνίσεις μια πίστη για να καταλάβεις ότι είναι έωλη σαν ψευδαίσθηση. Τον αγαπώ τον φίλο μου πολύ. Πάμε δυνατά.

…

Τους είδα σ’ ένα πλάνο στην τηλεόραση.  Με τον ίδιο τρόπο που έβλεπα τους μέχρι τώρα κυβερνώντες-συνδικαλιστές να επαίρονται για αλλότρια κατορθώματα. Όλη η μεταπολίτευση και τα σύγχρονά της μέσα ενημέρωσης  σφετερίστηκαν την ιστορία πόνου του ελληνικού λαού και επιπλέον απομύζησαν και την τελευταία ρανίδα απ’ τα δάκρυά του. Μόλις είδαν τoν υποψήφιο  βουλευτή  του επερχόμενου πρωθυπουργού να καταφτάνει στην αίθουσα της ομιλίας του, συνάχθηκαν γύρω της, δήθεν να τον καλωσορίσουν, σαν οι μέλισσες στη μαργαρίτα ή ακόμη πιο γλαφυρά, σαν τις μέλισσες στο μελίσσι τους. Η νέα κυβέρνηση που θα έχουμε από τη Δευτέρα στις 26 Ιανουαρίου είναι ακόμη δεξαμενή με αξόδευτο το πολύτιμο νερό της. Όσοι ξεβολεύτηκαν , θέλουν να ξαναβολευτούν. Η Ελλάδα δεν προοδεύει γιατί κατά βάση δεν αλλάζει. Έχει πολύ καιρό να αλλάξει.  Μοιάζει με τους πρωτόγονους λαούς που εμμένουν στην παράδοση, τα σύμβολα και τις μάσκες τους μην τυχόν και η  όποια αναταραχή στα κλαν τους ποντίσει  ολόκληρο το σύμπαν μέσα στην άβυσσο. Δεκαετίες τώρα τα κεκτημένα αλλάζουν χέρια. Ο τρόπος να καρπωθείς τα αγαθά είναι ο ίδιος. Κι εδώ στην καθ’ ημάς Ανατολή, αυτός ο τρόπος είναι ο τρόπος της απαξίωσης όλων των αξιών. Ακόμη να καταλάβετε ότι η σωτηρία είναι ένα προσωπικό στοίχημα και σίγουρα όχι κομματικό. Σας οικτίρω.

…   

Ο Εκκλησιαστής είπε: Ποιο είναι αυτό που έχει ήδη γίνει εις στην ροή του χρόνου; Αυτό το γεγονός θα γίνει και στο μέλλον. Ποιο είναι αυτό που έχει πραγματοποιηθεί και θα λάβει ύπαρξη; Αυτό θα πραγματοποιηθεί και στο μέλλον. Τίποτε το νέο δεν υπάρχει κάτω από τον Ήλιο.

….

Κείμενο: Φώτης Θαλασσινός
kosvoice