ΧΩΡΙΣ ΟΞΥΓΟΝΟ-Αν το απαραίτητο συστατικό για τη λειτουργία μιας μηχανής εσωτερικής καύσης είναι το καύσιμο, το απαραίτητο συστατικό για την πρόοδο μιας χώρας είναι η δημιουργικότητα των κατοίκων της. Και όπως τα φαινόμενα δείχνουν - και μάλλον δεν απατούν - η Ελλάδα δείχνει να στερεύει από το πολύτιμο "καύσιμό" της, το ίδιο της το έμψυχο δυναμικό, το οποίο απογοητευμένο από τις αλλεπάλληλες ήττες που δέχεται καθημερινά, τόσο ψυχολογικά με τη συντριβή του βιοτικού του επιπέδου όσο και πρακτικά από το τέρας της γραφειοκρατίας, δείχνει να αναζητά εκτός συνόρων "πεδίο δόξης λαμπρό" για να δημιουργήσει.
Και πώς να του καταλογίσουμε ευθύνες, όταν το περιβάλλον αυτής της χώρας όσον αφορά τη δημιουργία σε όλα τα επίπεδα είναι απόλυτα εχθρικό. Εδώ και πολλά χρόνια το επιχειρείν υπήρξε απόλυτα κρατικοδίαιτο και άμεσα συναρτόμενο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Έτσι ήταν σχεδόν αδύνατο να μεγαλώσουν οι επιχειρήσεις που δεν είχαν άμεση εξάρτηση από το κράτος. Φάνηκε μάλιστα σχεδόν αμέσως μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Πλέον οι υγιείς επιχειρήσεις "αναζητούνται με το κυάλι" ή απλά έχουν μετακομίσει στις γειτονικές χώρες.
Στο επίπεδο της ακαδημαϊκής έρευνας τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά. Στήθηκαν εν μια νυχτί πανεπιστημιακές σχολές σε όλη την επικράτεια, όχι για να εξυπηρετήσουν τη γνώση αλλά με απώτερο σκοπό του κράτους να "επιδοτήσει" κάποιες περιοχές, στις οποίες τα σπίτια απέκτησαν μεγαλύτερη εμπορική αξία και οι καφετέριες αναδύονταν με ρυθμούς μανιταριών. Κάποια στιγμή η Ελλάδα είχε περισσότερες πανεπιστημιακές σχολές από την Αγγλία! Το αποτέλεσμα ήταν οι απόφοιτοι όλων αυτών των σχολών να καταλήξουν άνεργοι με πτυχία και να χαθούν μεγάλα κονδύλια από τη έρευνα, καθώς η διάχυση των ιδρυμάτων είναι φυσιολογικό να δημιουργεί μεγάλες ανάγκες για τη λειτουργία τους. Με απλά λόγια αποδυναμώθηκαν τα ερευνητικά προγράμματα της χώρας για να μπορέσουν να συντηρηθούν αυτές οι σχολές. Έτσι τα πραγματικά μυαλά της χώρας φεύγουν από τη χώρα, διότι εδώ και χρόνια τα "άρρωστα μυαλά" της εξουσίας δημιούργησαν το πλέον εχθρικό περιβάλλον για τις επιστήμες και τους ανθρώπους που την υπηρετούν.
Κάτι ανάλογο έγινε και στον αθλητισμό. Τα "λεφτά της Ευρώπης", κατά κυνική ομολογία πρώην υπουργού, εφόσον δε γνωρίζαμε τι να τα κάνουμε, τα κάναμε δρόμους και παιδικές χαρές. Αν δεν είχαμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, πιθανόν η χώρα να είχε μόνο ποδοσφαιρικά γήπεδα. Ναι είναι ωραίο άθλημα το ποδόσφαιρο, λαοφιλές και με πολλές συγκινήσεις, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο τα παχυλά συμβόλαια του ποδοσφαίρου. Έχει να κάνει κυρίως με μια κουλτούρα και μια στάση ζωής. Φυσικά όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα, ελάχιστοι είναι οι αθλητές που καταφέρνουν να υπερβούν τα εμπόδια που ίδια η χώρα δημιουργεί και να διακριθούν στις μεγάλες διοργανώσεις. Οι υπόλοιποι είτε τα παρατάνε είτε λόγω οικονομικών συγκυριών είτε αν είναι τυχεροί βρίσκουν στο εξωτερικό μια στέγη. Στην Ελλάδα οι αθλητές έχουν κάποια αξία μόνο αν κερδίσουν κάποιο μετάλλιο ή κάποια διεθνή διάκριση. Τους υπόλοιπους ούτε στο αεροδρόμιο δεν πάνε να τους προϋπαντήσουν οι κρατικοί λειτουργοί.
Όσον αφορά την τέχνη, τα πράγματα είναι ακόμα πιο μελανά. Η χώρα των ποιητών, των λογοτεχνών, των ζωγράφων, των μουσουργών, αυτή τη στιγμή άγεται και φέρεται από ένα αμφιβόλου ποιότητας και πιστότητας σταρ σύστεμ, με έμφαση στην προσωπική τους ζωή και όχι στην καλλιτεχνική τους αξία. Όσοι δεν είναι του συστήματος καταντούν γραφικοί ή ψάχνουν αλλού διέξοδο.
Τα συμπέρασμα που καταλήγουμε είναι πάντα το ίδιο. Για όλα τα δεινά ευθύνεται η έλλειψη ευρύτερης παιδείας (και όχι μόρφωσης) και δεν πρόκειται να αλλάξει όσο η μετριότητα καλείται να διδάξει την αριστεία. Και δυστυχώς στην εποχή που ζούμε οι μετριότητες έχουν κάνει κατάληψη σε όλες τις θέσεις ευθύνης. Γι' αυτό και οι άνθρωποι με συνείδηση αναζητούν την τύχη τους εκτός συνόρων. Όχι γιατί δεν αγαπούν τη χώρα τους, αλλά γιατί πλέον δεν μπορούν ν' ανασάνουν.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
