Φτάνει μια φωτιά...Του Μανώλη Δημελλά

Από πολλά χιλιόμετρα μακριά μπορούσες να νιώσεις την οσμή του καμένου. Ήταν μια φωτιά, που ξέσπασε στο Π. Φάληρο μετά τις 2100 της χθεσινής Παρασκευής. Φλόγες κατάπιναν οτιδήποτε στεκόταν απέναντι τους μέσα στο ισόγειο κατάστημα υδραυλικών και τον πρώτο όροφο του πολυόροφου κτηρίου.

Οι γείτονες κρατούσαν την ανάσα τους, παρακολουθούσαν παγωμένοι την αληθινή υπερ-προσπάθεια των πυροσβεστών. Είναι οι ολότελα δικές τους στιγμές, εκείνες που πρέπει να ξεπεράσουν φόβους και ανθρώπινα συναισθήματα, να κάμουν το κορμί τους φράχτη, να παλέψουν και να δαμάσουν τη φωτιά.

Φτιάξαμε στενές πόλεις και στριμωγμένοι από μπετά και σίδερα, κρατάμε, σφίγγουμε γερά την ανωνυμία μας, ενώ θαρρούμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε όλες τις στραβοτιμονιές μας.

Μοιάζουμε με τους χαμένους, από χέρι, παίκτες ενός επιτραπέζιου παιγνιδιού, που όμως όλο και συνεχίζουμε να ποντάρουμε, πάμε τα ρέστα μας, και ελπίζουμε σε κάποιον επαγγελματία να μας φροντίσει.

Χάθηκαν δύο ψυχές, όσο όλοι εμείς, παρακολουθούσαμε ανήμποροι, μουσκεμένοι σε έναν ιδρώτα φόβου, μιας μοιραίας αντιμεταβίβασης.

Κι αν ήταν το δικό μας κλουβί γεμάτο φλόγες και καπνούς;

Λίγα τετράγωνα από τη τραγωδία και ένα Ελληνάδικο φορτωμένο κόσμο γλεντούσε δυνατά το τέλος του καλοκαιριού ή την αρχή ενός ακόμη φθινοπώρου. Πόσο μακάριοι και δυνατοί, μου φάνηκαν μέσα από τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα.

Έμεινε μόνο μια μυρωδιά στα ρούχα, κι αυτή θα τη ρουφήξει η χημεία, από τις σκόνες πλυντηρίου.

Αλίμονο σε κείνους που δεν είχαν τύχη...