Υπάρχει Αριστερά μετά τον ΣΥΡΙΖΑ; Γράφει ο Δημήτρης Τσοποτός, μέλος της Ν.Ε του ΣΥΡΙΖΑ Νότιας Δωδ/σου

Υπάρχει Αριστερά μετά  τον ΣΥΡΙΖΑ;           
Με την απόφαση για πρόωρες εκλογές  προστέθηκε ακόμη ένας κρίκος στην αλυσίδα  των κινήσεων τακτικής του πρωθυπουργού.  Με την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ  δεν επεδίωξε μόνο να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο  αλλά και να μη χαθεί χρόνος νομοθετικού έργου για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων στο μνημόνιο με τους δανειστές. Η άμεση και ασφαλής εφαρμογή του μνημονίου προφανώς αποτελεί ένα από τα μη ανακοινώσιμα προαπαιτούμενα των δανειστών.  Το μνημόνιο αυτό  επιβλήθηκε στην κυβέρνηση εκβιαστικά από τους δανειστές και αποτελεί ήττα για την Αριστερά. Μια ήττα μάλιστα που ο αντίκτυπός της υπερβαίνει τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ και τα σύνορα της Ελλάδας και αφορά ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά και κοινωνία, όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που η Ριζοσπαστική Αριστερά θέλει να εκπροσωπήσει.
Η αλήθεια είναι ότι στην  επτάμηνη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η  διαφορά ανάμεσα στα όσα περιλήφθηκαν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αλλά και γενικά σε αυτά  που στήριξε την υπόστασή του, την ίδια του την ύπαρξη, ιδίως μετά το ιδρυτικό του συνέδριο και την μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα, κατέστη εν τέλει αβυσσαλέα, που δεν μπορεί να κουκουλωθεί ή να κουτσοβολευτεί με «λογικούς» συλλογισμούς, πραγματισμούς και λοιπές «πιεστικές» αναγκαιότητες!  
Η πρόσφατη ψήφιση από την πλειοψηφία του  κοινοβουλίου  του τρίτου μνημονίου και η προσφυγή σε εκλογές για να ζητηθεί  "καθαρή" εντολή από τον λαό  ασκεί πιέσεις και θέτει διλήμματα στο σύνολο των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ,  τους οποίους επιδεικτικά αγνοεί,  ενώ ταυτόχρονα  αποτελεί καταστρατήγηση της ίδιας της επιλογής για έκτακτο συνέδριο στα τέλη Σεπτεμβρίου.
 Η ουσία δηλαδή βρίσκεται στην ήδη διαμορφωμένη κατάσταση μετά την ψήφιση του μνημονίου -χωρίς να προηγηθεί συλλογική απόφαση. Οι κινήσεις αυτές  διαλύουν το κόμμα, ακυρώνουν τις προγραμματικές του θέσεις,  τις συλλογικές  αποφάσεις  των οργάνων και την ιδρυτική του διακήρυξη.  Η  απολύτως θετική στήριξη της καγκελαρίου  Μέρκελ  που είπε ότι οι εκλογές  στην Ελλάδα είναι «κομμάτι της λύσης και όχι της κρίσης», αλλά και οι δηλώσεις του πρόεδρου του Γιούρογκρουπ Γ. Ντάισελμπλουμ, του  Επιτρόπου Μοσκοβισί και του εκπροσώπου του Γιούνκερ, οι οποίοι είχαν ήδη τοποθετηθεί θετικά στην πραγματοποίηση εκλογών ως μέσο διεύρυνσης της υποστήριξης  στη νέα δανειακή σύμβαση, δείχνουν την έξωθεν αποδοχή και στήριξη των κινήσεων της κυβέρνησης.
Είναι φανερό  λοιπόν ότι οι εξελίξεις αυτές  ανοίγουν  μια συζήτηση που φτάνει ακόμα  και στο ερώτημα εάν και πώς είναι εφικτό να υπάρχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς μέσα στην ευρωζώνη, εάν δηλαδή μπορεί η Αριστερά να διεκδικεί την κυβέρνηση σε μια χώρα της ευρωζώνης  για να εφαρμόσει μια άλλη πολιτική που βασίζεται στα συμφέροντα των πολλών.
Αυτά τα θέματα είχαν δρομολογηθεί για συζήτηση ενόψει του προαναγγελθέντος συνεδρίου του  ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι πραγματικά κρίμα που η συζήτηση αυτή δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ή εάν γίνει εκ των υστέρων  δεν θα έχει απολύτως κανένα νόημα για το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς το οποίο, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα πρέπει άμεσα  να προσαρμοστεί ή και να μεταλλαχθεί κατάλληλα έτσι ώστε να υπηρετήσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις και πολιτικές.
Αντίθετα λοιπόν με όσα  προσδοκούσαν τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ,  η διάσπαση φάνηκε να είναι αναπόφευκτη και μάλιστα με όρους μετωπικής σύγκρουσης και ρήξης, όπως και έγινε, δίχως να δοθεί η δυνατότητα για γόνιμη αντιπαράθεση με προοπτική και, γιατί όχι, συνθετική κατάληξη.
Η σύνθεση και η ενότητα ήταν στοιχεία της  ταυτότητας για τον ΣΥΡΙΖΑ ως πλουραλιστικό κόμμα. Στοιχεία-θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχτηκε η ίδια η συγκρότησή του.  Ήταν στοιχεία που είχαν κατακτηθεί με πολύ κόπο από την περίοδο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με τη δημιουργία του οποίου για πρώτη φορά, μετά από χρόνια πολυδιάσπασης, άνοιξε και πάλι στην αριστερά ο δρόμος της συνεννόησης και της συλλογικής δράσης.  Στη συνέχεια με την δημιουργία του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ έγινε η πρώτη ουσιαστική διαδικασία μέσα στην Αριστερά που ανέστρεψε τις φυγόκεντρες τάσεις, καταφέρνοντας έτσι να προσφέρει μια πειστική και ελπιδοφόρο πρόταση σε εκείνα τα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που πλήττονται τόσο από την κρίση όσο και από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή για την ελληνική κοινωνία η Αριστερά οφείλει να αποτιμήσει ειλικρινά την μέχρι τώρα πορεία της, τα αίτια που οδήγησαν σε αυτήν την έκβαση, αλλά και να προσπαθήσει να εκπονήσει ένα νέο στρατηγικό σχέδιο απεγκλωβισμού από τον «μονόδρομο» στον οποίο την ωθεί ο νεοφιλελευθερισμός. Πρέπει να συζητήσει πώς μπορεί να αντισταθεί κανείς σε πραξικοπηματικούς εκβιασμούς, όπως η νέα συμφωνία που επέβαλαν οι δανειστές στην ελληνική κυβέρνηση. Πρέπει να συζητήσει τους ελιγμούς που δεν θα μετατρέπονται σε παράδοση και αποδοχή της ήττας, αλλά και τις προτάσεις που συγκροτούν ένα εφικτό σχέδιο για μια διαφορετική προοπτική. Πρέπει να συζητήσει τις διαψεύσεις και τις ήττες της, αλλά και τα εμπόδια και τις προοπτικές της, μια και η διαλυμένη ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να ελπίζει σε αυτήν.
Είναι από όλους αποδεκτό  ότι η  κρίση της ευρωζώνης μέχρι σήμερα οδήγησε σε  παραβιάσεις των θεμελιωδών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτά καταγράφονται στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αυτό οφείλεται στην αντίληψη που επικράτησε στους ευρωπαϊκούς θεσμούς (ΕυρωπαϊκήΕπιτροπή και ΕΚΤ) και στα κράτη - δανειστές ότι σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, όπως είναι αυτές της  κρίσης του δημοσίου χρέους, αναστέλλεται η εσωτερική  δικαιϊκή τάξη και κυριαρχία και το τοπίο διαμορφώνουν μόνον οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις που επιβάλλονται από τους δανειστές και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Πρόκειται δηλαδή για μια ακραία αντιδημοκρατική και ταξική αντίληψη σύμφωνα με την οποία, σε έκτακτες συνθήκες, τα προνόμια και τα συμφέροντα  των πολιτικά και οικονομικά ισχυρών όχι μόνον δεν θίγονται αλλά είναι και υπεράνω των νόμων.
Τα θεμελιώδη δικαιώματα, τα οποία παραβιάστηκαν με τα δύο προηγούμενα μνημόνια έχουν υποστεί το ίδιο πλήγμα και με το τρίτο μνημόνιο. Η δημοσιονομική προσαρμογή, το συνταξιοδοτικό, τα εργασιακά θέματα,  η υγεία, τα δημόσια αγαθά συνεχίζουν να αποτελούν τον βασικό στόχο.
Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πλέον ότι στα χρόνια της κρίσης η στρατηγική των δανειστών και  όσων αποδέχονται τη λογική αυτή βασίζεται :  στο άνοιγμα της ψαλίδας  στην κοινωνία και  στην περαιτέρω  φτωχοποποίηση του μεγαλύτερου μέρους της, στη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, στην βίαιη καταστολή κάθε διαμαρτυρίας, στην εκποίηση των δημόσιων αγαθών και της δημόσιας περιουσίας, επιδιώκοντας να μας πείσουν  ότι όλα αυτά τα αρνητικά αποτελούν συγκριτικά ασήμαντες δυσκολίες, διότι η οποιαδήποτε  άλλη εκδοχή είναι πραγματικός  Αρμαγεδόνας.  
Όλα αυτά, που συνιστούν την κλασική τακτική του φόβου με την οποία οι θιγόμενοι οφείλουν να σκύβουν πειθήνια το κεφάλι, απέκτησαν ενδιαφέρον με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.  Η αποδοχή της ήττας και η εξήγηση ότι τελικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την υπογραφή μνημονίου,  επιτρέπει την σκέψη ότι πέντε χρόνια αντιπολίτευσης διαγράφονται ως  εφηβική επιπολαιότητα και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει σα να μην υπήρξαν ποτέ,  διολισθαίνοντας  στα μέχρι πρότινος επιχειρήματα των αντιπάλων. Δηλαδή αυτά που καταγγέλλονταν ως κινδυνολογικά σενάρια, αναγνωρίζονται τώρα ως πραγματικοί κίνδυνοι.
Είναι προφανές λοιπόν ότι σε αυτή τη δύσκολη συζήτηση στο συνέδριο  του κόμματος δεν θα υπήρχαν απαγορευμένα θέματα, ούτε θα χωρούσαν  ευκολίες και υπεραπλουστεύσεις. Τα πάντα μπορούσαν και έπρεπε να συζητηθούν και να συζητηθούν σοβαρά. Και για να γίνει δημιουργική αυτή η συζήτηση, το μόνο που δεν χρειαζόταν ήταν οι πολώσεις και οι περιχαρακώσεις. Αν θέλαμε λοιπόν ένα ισχυρό σχέδιο σύντομου απεγκλωβισμού από το νέο μνημόνιο,  το κόμμα θα έπρεπε να παραμείνει ενωμένο. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικά σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, η ενότητα δεν αποτελεί μια αφηρημένη ηθικολογική επίκληση, αλλά ανάγκη που αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Όμως τώρα πλέον είναι πολύ αργά. Η διάσπαση που  επιδιώχθηκε είναι γεγονός και είναι οδυνηρή. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική, διαλυτική.  Γιατί η ενότητα αυτή έχει πολιτικό περιεχόμενο: επειδή, όπως αναφέρθηκε ήδη, αποτελεί, ή μάλλον αποτελούσε, θεμελιακό στοιχείο ταυτότητας για τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή αποτελούσε τη βάση για την εκπόνηση ενός πραγματικού σχεδίου απεγκλωβισμού  από την σημερινή κατάσταση, αλλά και επειδή θα μπορούσε να αποτελέσει έναν προωθητικό παράγοντα στην αποδώ και μπρος κυβέρνηση της Αριστεράς.
Έτσι λοιπόν, στην κρίσιμη αυτή περίοδο όπου η συμμετοχή και  η συνεισφορά όλων των δυνάμεων του κόμματος ήταν αναγκαία περισσότερο από ποτέ με συλλογικότητα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, δημοκρατική συζήτηση και αναζήτηση συγκλίσεων και συνθετικών προτάσεων,  ακριβώς αυτήν την περίοδο  επελέγη άλλος δρόμος με την ευθύνη και της ηγεσίας του κόμματος που έχει τις πρωτοβουλίες και  στην κυβερνητική πολιτική αλλά και της «Λαϊκής Ενότητας», πρώην Αριστερής Πλατφόρμας. Δυστυχώς η εντύπωση που καλλιεργείται προς τα έξω δείχνει ένα είδος ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και από τις δύο πλευρές, πράγμα που αδικεί όλους. Όπως μάλιστα δείχνουν τα πράγματα τα προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και μεγαλώνουν καθώς υπάρχει ένα κύμα «αποστράτευσης».
 Ωστόσο η ανάγκη για αυτή την συζήτηση και αναζήτηση που αφορά στο ίδιο το μέλλον της Αριστεράς αλλά και για την προοπτική μιας ολόκληρης κοινωνίας παραμένει ανοιχτή. Είναι, ως εκ τούτου, μια συζήτηση που μας αφορά στον ίδιο βαθμό και με τον ίδιο τρόπο όλες και όλους.

                                                                           Δημήτρης Τσοποτός         

                                              (Ο ΔΤ είναι μέλος της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ  νότιας Δωδεκανήσου)