Το τεφτέρι του Αυγούστου...Του Μανώλη Δημελλά

Τέτοιες μέρες πρώτα το μυαλό κι έπειτα το σώμα, στριμώχνονται μέσα  στα τσιμέντα και τα καυσαέρια, στα στακαρισμένα αυτοκίνητα μιας φορτωμένης από κίνηση λεωφόρου. Άρχισε το τρέξιμο, το κυνηγητό.

Βιαζόμαστε λοιπόν να μπούμε στη σειρά και να γίνουμε σα τις πιουκλομένες κατσίκες, εκείνα τα ζώα που τους δένουν τα πόδια, για να μην απομακρύνονται, να μη ξεφεύγουν από το κοπάδι. Οι μεγαλουπόλεις περιμένουν και τον τελευταίο ξεχασμένο, είμαστε οι σταγόνες, το οξυγόνο από το αίμα τους!

Εδώ κάτω, στη Κάρπαθο, πέρασε ένα ακόμη καλοκαίρι με τα σκαμπανεβάσματα του. Με τους μόνιμους αλλά και τους διψασμένους περαστικούς, δίχως περιθώρια επιλογής, όλους να φορτώνονται μερικούς μήνες στη πλάτη.

Τι θα κρατούσα από το σύντομο φετινό πέρασμα στη Κάρπαθο;

1. Το τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα ενός νέου ανθρώπου, και από την άλλη, η απίστευτη εξάρτηση μας από τα αυτοκίνητα. Φτάνουμε στο σημείο να παρκάρουμε παράνομα μέσα στα Πηγάδια! Υπήρχαν μέρες που σε ένα μονάχα πέρασμα, το περιπολικό της αστυνομίας μπορούσε να κόψει περισσότερες από 50 κλήσεις παράνομης στάθμευσης! Τι βαθμό παίρνουμε για την οδική κουλτούρα μας;

2. Οι Έλληνες τουρίστες, που φέτος και παρά την κρίση, είχαν σημαντική αύξηση, με σημαντικότερη την παρουσία ενός παθιασμένου με το νησί Βολιώτη.

Ο Δημήτρης Μπαρμπάτσαλος προγραμμάτιζε αυτό το ταξίδι εδώ και πολλούς μήνες. Με ένα εξάμετρο δύσκαμπτο ειδικής κατασκευής, αλουμινένιο σκάφος, ξεκίνησε από τον Βόλο και έπειτα από δώδεκα ώρες, έφτασε στην Αστυπάλαια όπου και διανυκτέρευσε, έβαλε μπροστά τη 150αρα μηχανή το επόμενο πρωινό, και μετά από μια σύντομη διαδρομή, τρισήμιση ωρών, έδεσε στο Φοινίκι της Αρκάσας.

Ο Δημήτρης με τη "Φλέρυ", έτσι βάφτισε το σκάφος του, φέτος άγγιξε το όνειρο του, να ξεπεράσει τα 350 μίλια πάνω στον αφρό, και να αγγίξει τη Κάρπαθο.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι, που πέρα από τις όποιες δεσμευτικές καταγωγές ή συγγένειες αίματος, συνεχίζουν να εμπνέονται μαγικά από το τόπο.

3. Η συγκίνηση του αντιδημάρχου κ. Γιώργου Δήμαρχου, όταν χαιρετούσε τους εργαζόμενους στο Δήμο Καρπάθου, λίγο πριν τη παράδοση του Δήμου στην νέο-εκλεγμένη ομάδα. Από την άλλη τα μετρημένα λόγια του νέου δημάρχου Καρπάθου, κ. Ηλία Λάμπρου, αλλά και η προσμονή, η ελπίδα όλων των Καρπάθιων, για μια θητεία αποδοτική, γόνιμη και ουσιαστική.

4. Τα κλιμάκια ελέγχου των υπουργείων, η ανείπωτη γκρίνια, τα κλειστά μαγαζιά και η μαύρη εργασία. Είναι πια φανερή η έλλειψη ενός σωματείου εργαζομένων από τη Κάρπαθο, που κλείνει τα μάτια, ούτε καν  θέλει να ακούει για τέτοια θέματα.

5. Η μάστιγα με τα λαγόψαρα, κολυμπούν ανενόχλητα και μοιάζει σα να τιμωρούν την υπερβολή μας μέσα στη θάλασσα. Εμείς και κυρίως η πολιτεία, κάνουμε σα να υπήρχαν από πάντα, σαν να μην μπορούμε ή δεν θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Μήπως έχουν ανθρώπινες συνήθειες αυτά τα ψάρια;

6. Τα γεμάτα από κόσμο καφενεία, όμως από την άλλη η πολύ χαμηλή επισκεψιμότητα, από τους Καρπάθιους των διακοπών, στο αρχαιολογικό μουσείο, το στολίδι του νησιού. Και αυτό θύμα μιας παγκόσμιας μόδας, που αποφεύγει σκόπιμα να προβάλλει την ουσία της αυθεντικής ιστορίας μας.  

Αλήθεια πόσοι γνωρίζουν ότι τρία από τα μοναδικά αντικείμενα της συλλλογής του είναι αντίγραφα, με τα πρωτότυπα να βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο; έτσι δεν χρειάζεται να ταξιδέψουμε στο Λονδίνο για να τα γνωρίσουμε και να τα θαυμάσουμε. Μάλιστα κάθε που έβλεπα τα λεφούσια από τουρίστες κρεμασμένους στον Ανδριάντα των Μενετών, μνημόνευα όλους εκείνους τους παλιούς, που με σοφία και σύνεση, έστηναν μνημεία και  κράτησαν ζωντανή και σε κοινή θέα τη πρόσφατη μνήμη μας.

7. Λιγοστές οι φετινές καλοκαιρινές εκδηλώσεις. Ευτυχώς τα πανηγύρια και τα γλέντια, που όσο κι αν λέμε ότι ξεφτίζουν, ότι δεν είναι όπως παλιά, κάποιοι προσπαθούν, και παλεύουν  να τα κρατήσουν. Κι αν δεν αποφασίσουμε να σηκώσουμε μανίκια, να μαγειρέψουμε, να σερβίρουμε και κυρίως να βάλουμε ένα τέρμα στη παράτερη ξενική μουσική, που εισβάλει με αυθάδεια και βια, τότε ίσως οι επόμενες γενιές θα μιλάνε για καθιστά γλέντια και θα τα γνωρίσουν από τα βιβλία και τα video. Μήπως πρέπει να ξαναμάθουν να χορεύουν και οι άντρες στα κάτω χωριά;

Κάθε κατεργάρης στο πάγκο του, μόνο που σχεδόν πάντα σα να ζηλεύουμε και νιώθουμε ότι ο παραδιπλανός πάγκος είναι καλύτερος από τον δικό μας.

Το νησί παραμένει ξεχωριστό, ξεδιπλώνεται σε εκείνους που έχουν ανοιχτή ψυχή και άδολο πάθος, εκείνο περιμένει με καρτερία, εμείς πόσο το γνωρίζουμε;

Εμείς, οι περαστικοί μονόφθαλμοι κουρσάροι της Καρπάθου μελετάμε το χειμώνα, μα εδώ κάτω, στη "άγονη" γραμμή του νότου, κρατά πίσω ένα αληθινό κρυφό καλοκαιράκι, δώρο για κείνους που ζουν χρονοκαιρό πάνω σε αυτό το βράχο. Μα αυτά είναι για κείνους που βλέπουν μέσα από τα σύννεφα και κολυμπούν με ανοιχτά τα μάτια. Εμείς, οι υπόλοιποι, ας βουτήξουμε μέσα στο απομεινάρι από το θερινό παραμύθι μας...