Το ταξίδι για την Κάλυμνο...απο τη ματιά ενός αρχιτέκτονα - Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Όταν ορίστηκα ως πρόεδρος του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής του επαρχείου Καλύμνου ένοιωσα μια χαρά. Πρώτα για την εμπιστοσύνη του κράτους στο πρόσωπο μου για την υπηρεσιακή οντότητα αλλά και στη δυνατότητα να βάλλω και εγώ μια πινελιά (έστω και μέσα από την διαχειριστική αρχιτεκτονική) στα βορινά διαμάντια της Δωδεκανήσου. Κάλυμνος, το νησί των ενεργών πολιτών, το νησί της αναρρίχησης με τη Ψέριμο και Τέλενδο να την αγκαλιάζουν συντροφικά και ευαίσθητα. Λέρος, το νησί της πρότυπης χωροταξίας και του φυσικού μεγάλου λιμανιού Πάτμος, το νησί της λατρείας και της γραφικότητας Αστυπάλαια, το λευκό νησί Λειψοί, Αγαθονήσι, Αρκοί, τα ακατέργαστα διαμάντια. Μια περιοχή που δέχεται ένα μεικτό σύστημα ανάπτυξης μεταξύ τουρισμού και πρωτογενούς τομέα, χωρίς να διαθέτει μια συγκεκριμένη χωρική κατεύθυνση για τα επόμενα χρόνια. Άνθρωποι ζεστοί, δημιουργικοί, με τη θάλασσα να κυριεύει την σκέψη τους. Είναι η αλμύρα της θάλασσας που ευνοεί και κτίζει. Είναι η αύρα της θάλασσας που χαράσσει το πρόσωπο και κάνει τους ανθρώπους σοφούς Είναι τα βράχια που στυλώνονται σαν πύργοι για να προασπίσουν την αυθεντικότητα των νησιών αυτών. Είναι η αρχιτεκτονική της «πλεξούδας» όπου οι ταράτσες των σπιτιών γίνονται αυλές των παρακείμενων, όπου τα σοκάκια γίνονται δουλείες διάβασης, όπου η τέχνη του μάστορα γίνεται ποίηση του χώρου, όπου το φως λάμπει για να εξαφανίσει την σκοτία, όπου η αυλή γίνεται πλατεία, όπου ο άνθρωπος γίνεται γείτονας, και ο γείτονας…φίλος. Με αυτά τα συναισθήματα ξεκίνησα το αρχιτεκτονικό οδοιπορικό σ΄ ένα τόπο όπου υπήρξαν προσωπικότητες της Δωδ/σου, γιατροί, μηχανικοί, δάσκαλοι, εξέχοντες έμποροι, σφουγγαράδες που η φήμη τους άγγιζε τα πέρατα της γης. Οι συνάδελφοι αρχιτέκτονες, κομμάτια της παράδοσης και της αισθητικής συνεχίζουν να μορφοποιούν και να πλάθουν δομημένα περιβάλλοντα με τον ίστρο της αρμονίας και της συσχετικότητας με το φυσικό τοπίο. Δεν νομίζω ότι στην πρόκληση αυτή μπορεί κανείς να αντισταθεί. Γράφει ο Βάρναλης στο ποίημα «να σ΄αγναντεύω θάλασσα»: Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι, τ’ ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί. Τα νησιά μας, λαμπερά σημάδια στο χάρτη του Αιγαίου «φτιάχνουν δημιουργικότητα, εμπνέουν και αποπνέουν τη σπίθα της ανάτασης και της απογείωσης. Παρά τα προβλήματα δομών και υποδομών, το σίγουρο είναι ότι η καρδιά των νησιών κτυπά γρηγορότερα και καθαρότερα. Το Αιγαίο είναι ένα ανοικτό εργαστήριο ερευνάς και πειραματισμού για μια αρχιτεκτονική στρατηγική στη βάση της αειφορίας. Είναι μια ζωντανή πρόκληση της κοινωνίας για άλλες πολιτικές, μακριά από τις μονοκαλλιέργειες της τουριστικής «λαίλαπας». Είναι η ξεχωριστή λατρεία για τον τόπο που αποδίδουν οι νησιώτες ακόμη και ας είναι εγκατεστημένοι στα πιο απόμακρα μέρη του πλανήτη. Είναι μεγάλη τιμή να υπηρετείς αυτά τα μέρη που μυρίζουν αυθεντική Ελλάδα, που έχουν το δικό τους μοναδικό πολιτισμό. Και όπως έλεγε ο Ελύτης « Έχοντας ερωτευτεί και κατοικήσει αιώνες μες στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση»…συμπληρώνοντες από την μεριά μου «…έμαθα και πολιτισμό». Αυτό τον πολιτισμό θέλω και εγώ να ακολουθήσω, να γευτώ για να γίνω «ψηλότερος» και πληρέστερος, είτε από της πλευρά της τέχνης, είτε από την πλευρά της κοινωνικής συνοχής, είτε από την πλευρά της αρχιτεκτονικής… Καλή αντάμωση.