ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ; Πέραν των υπολοίπων ζητημάτων που απασχολούν αυτή τη χώρα, ένα ακόμα ήρθε να προστεθεί στη μακροσκελή λίστα. Το ερώτημα αν ένα άτομο είναι ώριμο στην ηλικία των δεκαεπτά να ψηφίζει ώστε να εκλέγει τους εκπροσώπους τους. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να απαντηθεί αν δεν προσδιοριστεί πρώτα με σαφήνεια ο όρος ωριμότητα.
Τι σημαίνει ωριμότητα; Είναι η περίοδος όπου η φύση έχει ήδη πραγματοποιήσει τη μετάβαση του ατόμου από παιδί σε άνδρα ή γυναίκα με όρους φυσιολογίας; Είναι μια βαθύτερη εγκεφαλική διεργασία που σίγουρα σχετίζεται και με τη φυσιολογία όσον αφορά τους νευρώνες του εγκεφάλου; Ή μήπως είναι η έναρξη μιας περιόδου στη ζωή ενός ατόμου, όπου μπορεί να αξιολογεί καταστάσεις και να μην ενεργεί παρορμητικά με μόνο κριτήριο το ένστικτο;
Όσο κι αν φαίνεται προφανής η απάντηση, εντούτοις μια απλή παρατήρηση στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο αποδεικνύει ότι τα χαρακτηριστικά της ωριμότητας δεν είναι τόσο εμφανή όσο θα περίμενε κάποιος. Τρανταχτή απόδειξη είναι η ίδια η κοινοβουλευτική σύνθεση των τελευταίων χρόνων, που πολλές φορές με τα επεισόδια που έχουν προκαλέσει διάφοροι αντιπρόσωποί μας, ντροπιάζουν τουλάχιστον την έννοια του κοινοβουλευτισμού. Διότι θέλοντας και μη, οι άνθρωποι αυτοί είναι ο καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας.
Άρα λοιπόν η ηλικία δεν μπορεί να αποτελεί το μοναδικό κριτήριο για να μπορεί κάποιος να ψηφίσει, διότι υπάρχουν νέοι πολύ πιο συγκροτημένοι από αρκετούς μεσήλικες και μεσήλικες πολύ πιο παρορμητικοί από πολλούς νέους. Μια στοιχειώδης εκπαίδευση περί του πολιτεύματος με μια απλή εξεταστική διαδικασία θα αποτελούσε ένα δίκαιο κριτήριο για τη θεμελίωση του δικαιώματος του εκλέγειν. Τουλάχιστον θα διαχώριζε αυτούς που πραγματικά νοιάζονται για πολίτευμα από εκείνους που αψήφιστα συναποφασίζουν για το κοινό μας μέλλον.
Εκεί όμως που χρειάζεται πραγματικό φιλτράρισμα, είναι σε όσους διεκδικούν τη ψήφο των πολιτών. Μάλιστα όσο πιο ανώτερο αξίωμα διεκδικούν, τόσο πιο απαιτητική θα πρέπει να είναι η διαδικασία την οποία θα πρέπει να περάσουν για να αποκτήσουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Διότι αυτοί είναι που τελικά καθορίζουν με τις αποφάσεις τους το μέλλον της χώρας. Δυστυχώς εδώ και αρκετά χρόνια, αυτοί που διεκδικούν κάθε είδους αξιώματα δεν διακρίνονται όλοι τους για τη θέληση να προσφέρουν πραγματικά. Η ματαιοδοξία, η αλλαζονεία καθώς και η έλλειψη πολιτικής παιδείας είναι πιο έντονα από ποτέ.
Φυσικά κανείς δεν έχει το σθένος να παραδεχθεί ότι δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά. Υπάρχει πάντα εκείνη η εγωιστική προσέγγιση που δημιουργεί τη γεμάτη έπαρση απορία: “Γιατί οι άλλοι καλύτεροι είναι;”. Προφανώς όμως η απάντηση σ’ αυτή την απορία, δεν αποδεικνύει ότι κάποιος είναι καλός. Η σύγκριση ποτέ δεν αποτελεί απόδειξη της ικανότητας. Αν για παράδειγμα κάποιος τρέχει πιο γρήγορα από το γείτονά του, δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι αθλητής του στίβου.
Το αποτέλεσμα με όλη αυτή την παράνοια είναι ότι η χώρα διασύρεται σε πολλαπλά επίπεδα, φθάνοντας στα όρια της ανυποληψίας. Χειρότερο δε, αποτελεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πλάνο για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση, μιας και οι πολιτικοί μας είναι απασχολημένοι με το να αποποιούνται τις ευθύνες τους. Άρα είναι ανούσιο να περιμένει κάποιος απ’ αυτούς που δημιούργησαν αυτό το τερατούργημα να το διορθώσουν.
Αναπόφευκτα η ευθύνη πέφτει στους ευαισθητοποιημένους πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι έχουν καθήκον να ευαισθητοποιήσουν ακόμα περισσότερους ώστε να μπουν τα θεμέλια για μια πραγματική αναγέννηση του πολιτεύματος. Μόνο έτσι θα ξαναβρεί η χώρα το δρόμο της. Αλλιώς κάθε κουβέντα περί ηλικιακών κριτηρίων στους ψηφοφόρους και εκλογικά συστήματα είναι εκ του πονηρού ώστε να παραμείνει η μετριότητα γαντζωμένη στην εξουσία.
-- Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
