«Μια μέρα είδα τη γιαγιά μου να προσπαθεί να πιάσει το χειριστήριο της τηλεόρασης και να γλιστράει από τα δάχτυλά της, αφού πάσχει από μια χρόνια αναπηρία του άνω άκρου. Αυτό με παρακίνησε να προσπαθήσω να φτιάξω μια συσκευή, προκειμένου να την βοηθήσω. Η νίκη στον διαγωνισμό του Google Science Fair θα με ενθαρρύνει να συνεχίσω να δημιουργώ projects που θα κάνουν τη ζωή των ανθρώπων ευκολότερη και καλύτερη ενώ το χρηματικό έπαθλο και η αναγνώριση, θα δώσουν σίγουρα τεράστια ώθηση στην καριέρα μου. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η νίκη αυτή θα με βοηθήσει στην προώθηση, την ολοκλήρωση και την μαζική παραγωγή του project μου, που θα βοηθήσει τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο» - Χαράλαμπος Ιωάννου, μαθητής Λυκείου. Ετών 17. Εκεί που η μιζέρια φαινόταν να έχει σκεπάσει για τα καλά τον ουρανό της χώρας μας, ήρθαν δυο τρεις τέτοιες χαρμόσυνες ειδήσεις από νέους ανθρώπους που σήκωσαν ψηλά το καταποντισμένο φρόνημά μας. Ο δικός μας Αθηναγόρας Σκιαδόπουλος διέπρεψε για ακόμα μια φορά στην Εθνική Ολυμπιάδα Μαθηματικών, ο Γιάννης Αντετοκούμπο που επιλέχθηκε ως ανερχόμενο ταλέντο στο NBA, ο Χαράλαμπος Ιωάννου με το εξωσκελετικό του γάντι που ανοίγει νέους δρόμους στους ανθρώπους με αναπηρίες. Οι από τη φύση τους κακεντρεχείς και μίζεροι δεν μπορούν να διακρίνουν τη σημασία της προσπάθειας αυτών των παιδιών. Ειδικά στην περίπτωση του Αντετοκούμπο τόνοι υποκρισίας χύθηκαν για μια ακόμα φορά άπλετα στη δημοσιότητα. Δεν είναι δα και πρωτοφανές το φαινόμενο σ’ αυτή τη χώρα να μη μπορούμε να δούμε τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ο φθόνος, η αχαριστία και η διχόνοια ήταν πάντα οι κυριότερες αιτίες των δεινών αυτού του Έθνους. Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε με ανθρώπους μικρότερους από το μπόι τους, με όσους χρειάζονται καρέκλες για να προβάλουν το εγώ τους και με όσους δίχως δυνατότητες και αυτογνωσία αυτοπροσδιορίζονται ως σωτήρες. Εδώ και πολλά χρόνια παρατηρώ πως όσοι έχουν κάνει στη ζωή τους κάτι ουσιαστικό ή έχουν κάτι να πουν εντελώς διαφορετικό από τα συνήθη αναμασώμενα κλισέ, δεν παίρνουν το λόγο αν κάποιος δεν τους τον δώσει. Δεν επιδίδονται σε αιματοχυσίες στις τηλεαρένες. Δεν αυτοδιαφημίζονται με «κατόπιν ενεργειών μου». Είναι που οι έχοντες παιδεία και αρετές στη ζωή τους συνήθως διακατέχονται από μετριοφροσύνη, όχι από το φόβο της κριτικής αλλά ως στάση ζωής. Δυστυχώς αυτό εκλαμβάνεται ως αδυναμία από τους τενεκέδες, τους φελλούς, τους υπερφίαλους που τρέχουν να καλύψουν το κενό με τη μετριότητά τους. Ζούμε σε μια ιδιότυπη δικτατορία της μετριότητας, όπως λέει κι ένας δάσκαλος μου, η οποία για να επιβιώσει απονέμει πλακέτες και επαίνους σε όσους δεν μπορεί να αναγνωρίσει ουσιαστικά την ανωτερότητά τους, ανήμπορη να κάνει κάτι ουσιαστικότερο. Ως γνωστόν ουδείς προφήτης στον τόπο του. Το ευτύχημα είναι ότι όσα χαστούκια κι αν εισπράξουν οι ικανοί, θα βρουν ένα τρόπο να προκόψουν στη ζωή τους. Το δυστύχημα είναι πως συνήθως δικαιώνονται εκτός συνόρων. Δυστύχημα όχι γι’ αυτούς. Γι’ αυτό το Έθνος το ανάδελφο, που χάνει τις πιο καλές μονάδες του και ταυτόχρονα αδυνατεί να αξιοποιήσει όσες έχει την τύχη να βρίσκονται μπροστά στα μάτια του. Ο Αθηναγόρας, ο Γιάννης, ο Χαράλαμπος δεν έχουν ανάγκη από ένα «εύγε» και ένα χτύπημα συμπαράστασης στην πλάτη. Χρειάζονται ένα κράτος που θα μπορεί να τους δώσει τα εργαλεία να συνεχίσουν αυτό που τους έδωσε ο Θεός ως χάρισμα μέσα στη χώρα τους. Χρειάζονται απ’ όλους εμάς να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να τους ανοίξουμε το δρόμο να βγούνε αυτοί μπροστά. Δεν θα είναι αυτοί που θα κερδίσουν κάτι παραπάνω. Είναι που ίσως εμείς να κατορθώσουμε κάποια μέρα να βρούμε την Ιθάκη μας.
Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
