Τα δεινά του Αραβικού Κόσμου - Γράφει ο Ανδρέας Μαρίνος

Με  αφορμή τον αποκεφαλισμό του βρετανού εργαζόμενου σε ανθρωπιστικές οργανώσεις Ντέιβιντ Χέινς από τους τζιχαντιστές θα αναρωτηθούμε γιατί   συμβαίνουν αυτά τα πράγματα  στον Αραβικό Κόσμο: εγκλήματα, βία, χαμηλή αξία της ζωής, οικονομική εξαθλίωση στις μεγάλες μάζες κ.ο.κ.; Γιατί σήμερα ο  Αραβικός κόσμος σπαράζεται από εμφύλιες διαμάχες και  απολυταρχικά πολιτεύματα; Γιατί οι  Άραβες ηγέτες  δεν κατάφεραν  να πετύχουν  την ευημερία και την ευδαιμονία  για τους   400  εκατομμύρια   ομοεθνείς τους; Γιατί σε  αντίθεση  με την σημερινή κατάσταση την προηγούμενη   χιλιετία,  το Κάιρο  η Δαμασκός   ταυτίζονταν με τις έννοιες  της γνώσης,   της ανεκτικότητας,  της ευημερίας, του εμπορίου;.
Καταρχήν  η  θρησκεία του  Ισλάμ  με τις διάφορες ερμηνείες της  φαίνεται να είναι στο επίκεντρο των δεινών του Αραβικού κόσμου.  Η αξίωση της θρησκείας να ταυτίζεται η κοσμική με την πνευματική εξουσία, χωρίς κανένα  διαχωρισμό  του κράτους   από την θρησκεία, εμποδίζει την ανάπτυξη των πολιτικών θεσμών.   Άλλες χώρες, όπως αυτές της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, ήταν πριν μερικές δεκαετίες στην κατάσταση που είναι οι Άραβες σήμερα. Ωστόσο, οι χώρες αυτές σημειώνουν  σήμερα σημαντικές προόδους. Ακόμα και σε  ισλαμικές χώρες όπως  η Ινδονησία, που δεν υπάρχει η αξίωση της θρησκείας να ταυτίζεται η κοσμική με την πνευματική εξουσία οι θεσμοί  λειτουργούν σωστά.
Υπάρχουν  όμως και  κάποια άλλα ζητήματα  πέρα από την  θρησκεία.
 Μετά τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε  κυριαρχία των Αράβων από αποικιακές δυνάμεις,  όπως αυτές των Γάλλων   και των Βρετανών. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε  και μέχρι το 1960. Ο Αραβικός κόσμος δεν  κατάφερε να αποκτήσει δημοκρατικούς θεσμούς, ούτε ελεύθερες οικονομίες. Μάλιστα, κάποιες από τις Αραβικές χώρες (Μαρόκο, Συρία) το μόνο που πρόταξαν εκφράζοντας την αντίθεση τους στις παραπάνω  δυνάμεις είναι να δημιουργήσουν θεσμούς και να  σχεδιάσουν την πολιτική ζωή τους στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ (Σοβιετικής ‘Ενωσης).  
Ό,τι και  να γίνει σήμερα, είναι πολύ δύσκολο οι εξωτερικές δυνάμεις που στις συνειδήσεις των  Αράβων έχουν την έννοια του κατακτητή, να  επιβάλλουν τη δημοκρατία και την ευημερία. ‘Ηδη από το 2003  το  γυαλί ράγισε μετά την  καταστροφική   εισβολή των Αμερικανών  στο Ιράκ. Ο αραβικός κόσμος θα πρέπει να υιοθετήσει  μεταρρυθμίσεις, πολυφωνία, σεβασμό στην διαφορετικότητα της άποψης του άλλου,  αποδοχή  των πεποιθήσεων κάθε μορφής, άνοιγμα στις αγορές. Σημαντικός επίσης είναι και ο ρόλος της εκπαίδευσης. Αυτά δεν  μπορούν να γίνουν με νέες επεμβάσεις των ξένων. Οι μόνοι που μπορούν  να  αντισταθούν  σ’αυτήν τη δεινή κατάσταση είναι ο ίδιος ο Αραβικός κόσμος.