Ρόδος, Κάρπαθος: Ήταν καλύτερα τότε που ήταν χειρότερα! του Μανώλη Δημελλά

Αν κάτι πληγώνει περισσότερο στην κατάργηση του ειδικού οικονομικού καθεστώτος, για την Ρόδο και την Κάρπαθο, αυτό σίγουρα δεν είναι αναξιοπιστία της κυβέρνησης και η αδιαφορία της για την έννοια της νησιωτικότητας, στην εσχατιά του Νοτίου Αιγαίου.
Όσο κυλά ο χρόνος οι θλιβερές διαπιστώσεις για τη σημερινή εξουσία γίνονται πια ρουτίνα, το χειρότερο από όλα είναι η γενικότερη παραίτηση μιας ολόκληρης γενιάς από κάθε κοινό, κάθε συλλογικό αγώνα. Αν μάλιστα τις συγκρίνουμε με τις προσπάθειες, τις αγωνίες και ιδιαίτερα τους αγώνες παλαιότερων εποχών, τότε σίγουρα θα ντραπούμε για το άνευρο κι άστοχο παρόν μας.   
Το ειδικό προνόμιο στα Δωδεκάνησα είναι μια πολύ παλιά ιστορία, που αναγνωρίστηκε και στην κατάληψη των νησιών από τους Τούρκους, από τον ΣουλεΪμαν τον μεγαλοπρεπή!
Κομβικά είναι τα επόμενα χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, όταν το 1835 αναγνωρίστηκε το αυτοδιοικητικό σύστημα της Δωδεκανήσου με την εγγύηση των τριών μεγάλων δυνάμεων, όμως περιορίστηκε στα 1869, όταν έσβησε το “δεύτερο ‘21”, η επανάσταση στην Κρήτη και τα προνόμια καταργήθηκαν οριστικά από τους  Νεότουρκους το 1908.
Ακολούθησαν οι Ιταλοί, 35 χρόνια βάσανα, διωγμοί, και δυσκολίες!  
Όπως περιγράφει σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα για το φορολογικό καθεστώς Δωδεκανήσου, ο Γραμματέας του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, ο Χιώτης Δημήτρης Μενιάδης, από τις σημαντικές περιόδους ήταν, τόσο η τετραετία του Ε. Βενιζέλου (1928-1932), όσο και στη συνέχεια η επιβολή της δικτατορίας του Ι. Μεταξά (1936).
Μια χρονιά μετά, το 1937, δημοσιεύεται στο ΦΕΚ ο Αναγκαστικός νόμος 660/1-5-1937 «Περί του Φόρου επί του Κύκλου Εργασιών». Πρόκειται για την ισχύουσα έκτοτε νομοθεσία για την επιβολή έμμεσης φορολογίας, η οποία εφαρμόστηκε μέχρι την 31/12/1986 (ο γνωστός ΦΚΕ).
Έπειτα ήρθε ο πόλεμος, οι κακουχίες και ο αγώνας για την απελευθέρωση με την επίσημη τελετή για την  ενσωμάτωση να γίνεται στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα γίνονται νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο.
Πρέπει να ξανασταθούμε στις 29/12/1986, όταν ανακοινώνονται οι συντελεστές ΦΠΑ, στο 2ο  άρθρο του νόμου 1676 καθιερώνονται οι μειωμένοι για τα Δωδεκάνησα, κατά 30% ή 15%, με εξαίρεση τα καπνοβιομηχανικά προϊόντα, το ηλεκτρικό ρεύμα, τα πετρελαιοειδή και την παροχή υπηρεσιών.
Τον Μάρτιο του 1990, επί Οικουμενικής Κυβέρνησης Ξενοφώντα Ζολώτα, ψηφίζεται ο Ν 1881/1990, στο όγδοο άρθρο επεκτείνονται τα γεωγραφικά όρια των μειωμένων συντελεστών κατά 30%, εκτός από την περιοχή της Δωδεκανήσου και στο νησί της Σαμοθράκης του Νομού Έβρου, ως και στους νομούς Λέσβου, Χίου και Σάμου (ανατολικό Αιγαίο). Ενώ η εξαίρεση  περιορίζεται μόνο για τα καπνοβιομηχανικά προϊόντα.
Οι μειωμένοι συντελεστές δεν ήταν ένα δωράκι, τα Δωδεκάνησα βασανίστηκαν, υπέφεραν και το χειρότερο αιμορραγούσαν.
Οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να σταθούν σ’ αυτά, δεν υπήρχε προκοπή, ούτε εξέλιξη, αναγκαστικά τραβούσαν μετανάστες, παράνομοι ή νόμιμοι δεν είχε καμμιά σημασία κι έτσι αντάλασσαν χρόνο από τη ζωή τους, για να κάνουν καλύτερο το μακρινό τους τόπο!
Ξεχώριζαν εκείνες οι γενιές, γιατί μέσα στην φτώχεια και την ερήμωση έβλεπαν στο βάθος την ελπίδα, όλοι μαζί έβαζαν πλάτη, διεκδικούσαν και η φωνή τους, ακόμη κι αν δεν έφτανε πουθενά, επέστρεφε ως δυνατός αντίλαλος και τους έδινε τη δύναμη να συνεχίζουν μονάχοι τους έναν δύσκολο αγώνα.
Δεν έπαψαν να παλεύουν για τα αυτονόητα!
Για αληθινή περίθαλψη και υγεία, ουσιαστική παιδεία και μόρφωση και  ανοιχτούς τους υπέροχους θαλάσσιους δρόμους.  
Υπήρχε άραγε πραγματική ανάγκη από ειδικά φορολογικά καθεστώτα; 
Κατηγορηματικά Όχι! Κι όμως τα προνόμια λειτουργούσαν στην ψυχολογία του Δωδεκανήσιου ακρίτα, που ένιωθε ότι ανταμείβεται από ένα κράτος που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν κοντά του.
Σήμερα σε Ρόδο και Κάρπαθο χαιρετίσαμε και τα τελευταία προνόμια, στα λόγια είμαστε ισότιμοι με την υπόλοιπη Ελλάδα!
Η αλήθεια είναι πικρή και εκείνοι που ζουν χρονο-καιρό πάνω στους βράχους ή έχουν τη ψυχή τους δεμένη με αυτούς, σήμερα βλέπουν την ανθρώπινη ξηρασία και αγωνιούν.
Η αντίσταση από τις τοπικές κοινωνίες, τις ενώσεις, τους συλλόγους και τους απόδημους άνευρη και απίστευτα χαλαρή. 
Αλήθεια θα μπορούσαν να κάνουν κάτι οι πολίτες, όταν βρίσκονται στη γωνιά του καναβάτσου και τους χτυπούν αλύπητα; 
Ο πολίτης σήμερα είναι ολομόναχος, ενώ πολιτικοί και άλλοι σημαντικοί πνευματικοί παράγοντες αποφεύγουν τις κόντρες και τις αληθινές εντάσεις.
Το χτύπημα μοιάζει ανεπανόρθωτο, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, το μόνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι η πάρτη μας, πως να τη βγάλουμε καθαρή ακόμη μια μέρα, να γεμίσουμε και σήμερα το ρηχό πιατάκι μας.
Λοιπόν ήταν καλύτερα τότε που ήταν χειρότερα! Πρόκειται για μια παράδοξη πρόταση, που χρησιμοποιούν συχνά οι Ιταλοί και ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση Ρόδου και Καρπάθου.
Στις πιο άγριες και μαύρες εποχές των κατακτητών οι Δωδεκανήσιοι πατριώτες συσπειρώθηκαν, μακριά από κομματικά ή προσωπικά συμφέροντα, έχτισαν ομάδες και συλλόγους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα!  Πάλεψαν σα μια γροθιά, για να δώσουν πνοή στον μαραμένο και ταλαίπωρο βράχο της ζωής τους. Κάτι αντίστοιχο θα περιμέναμε και από τους σημερινούς μπροστάρηδες σε Ρόδο και Κάρπαθο.