“Ούτε αυτοί ,ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές, γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου. Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζουν για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση.” - Υποσμηναγός Μάριος – Μιχαήλ Τουρούτσικας.
Η ελληνική κοινωνία έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τους αεροπόρους. Πάντα ήταν το κρυφό της καμάρι. Δεν είναι τυχαίος ο μύθος του Ίκαρου που ήθελε να φτάσει στον ήλιο και κατέπεσε στη θάλασσα αφού έλιωσαν τα κέρινα φτερά του. Ο θρήνος όταν χαθεί ένας αεροπόρος είναι πανεθνικός. Πόσο μάλλον όταν χαθούν δυο ταυτόχρονα πάνω στο καθήκον.
Στον απόηχο της τραγωδίας που σημάδεψε τις μέρες που πέρασαν, κανείς δεν έχει μείνει ασυγκίνητος. Δυο φύλακες της ελευθερίας μας έφυγαν πάνω σε μια επικίνδυνη άσκηση. Μια άσκηση που θα έπρεπε να εκτελεστεί ξανά και ξανά για να είναι έτοιμοι όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν. Για να προστατεύσουν τη δική μας καθημερινότητα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα υπήρχε η ανάγκη να χάνονται νέα παιδιά για να υπερασπιστούν τα κεκτημένα. Δεν θα χρειάζονταν καν όπλα για να λυθούν οι διαφορές. Όλα θα λύνονταν με διάλογο και διπλωματία. Όμως αυτός ο κόσμος δεν είναι ακόμα σε αυτή την κατάσταση ωριμότητας για να μπορεί να βρίσκει ειρηνικές λύσεις.
Όταν στη γειτονιά μας είναι όλοι αρματωμένοι και έτοιμοι να προκαλέσουν το απόλυτο χάος αν τους δοθεί η ευκαιρία, εμείς δεν μπορούμε να είμαστε απλοί παρατηρητές. Παρότι ως χώρα έχουμε αμυντικό δόγμα, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε πολεμική ετοιμότητα για να μπορούμε να διατηρήσουμε την εδαφική μας ακεραιότητα. Δυστυχώς αυτό έχει πολλές φορές μεγάλο κόστος αίματος.
Κανένας μας δεν θέλει τον πόλεμο. Η χώρα μας έχει πληγωθεί πάρα πολλές φορές στη μακρόχρονη ιστορία της από αυτόν. Έχει καταστραφεί οικονομικά, έχει τεμαχιστεί, έχει χάσει εδάφη και έμψυχο δυναμικό αλλά κατάφερε μέσα από τους αγώνες του λαού μας να σταθεί στα πόδια της. Αυτό αντιπροσωπεύουν οι φύλακες της ελευθερίας μας. Αυτό είναι το υπέρτατο καθήκον τους. Να μην ξανατεθούν σε κίνδυνο όλα αυτά που με αίμα κατακτήσαμε.
Πολλές φορές γκρινιάζουμε γιατί κάθε χρόνο ως χώρα ξοδεύουμε πακτωλό χρημάτων σε πολεμικό εξοπλισμό. Χρήματα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει νοσοκομεία, σχολεία, ιδρύματα, δρόμοι. Σκεφτείτε όμως τελικά τι θα μπορούσε να συμβεί αν είμασταν αθωράκιστοι σε μια γειτονιά που ένα φυτίλι μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα. Σκεφτείτε να έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τις απειλές με απαρχαιωμένο εξοπλισμό και με μηδενική ετοιμότητα.
Δυστυχώς η παγκόσμια ισορροπία είναι ένας συγκερασμός δυνάμεων. Όποιος δεν είναι έτοιμος απέναντι στις προκλήσεις, μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει λεία ενός άρρωστου μυαλού. Γι’ αυτό και είμαστε σε συμμαχίες και πολλές φορές καταπίνουμε αδικίες. Για να μπορούμε να πορευόμαστε μέσα σε αυτή την παράνοια αλώβητοι.
Στους αδικοχαμένους πιλότους που θυσίασαν τη ζωή τους στο καθήκον δεν αρμόζουν επικήδειοι λόγοι. Τους αξίζει η ευγνωμοσύνη μας για το παράδειγμα τους. Διότι σε μια εποχή απαξίωσης φρόντισαν να μας θυμίσουν την έννοια του καθήκοντος και την ανιδιοτελή αγάπη στην πατρίδα και στο λαό μας.
Η αληθινή Ελλάδα που κουβαλούσαν στα φτερά τους θρηνεί για την απώλεια και γονατίζει μπροστά στο μεγαλείο τους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ τους συντροφεύει και μια υπόσχεση ότι η θυσία τους δεν ήταν άδικη. Καλό σας ταξίδι στην αιωνιότητα. Η πατρίς ευγνωμονούσα.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
