Είναι αλήθεια πως ο πιο μεστός τρόπος για να γνωρίσεις τον άνθρωπο Γιάννη Παρασκευά, είναι να πιεις μαζί του καφέ και να μοιραστείς στιγμές προσωπικής κατάθεσης και άποψης…. Έτσι πίστευα. Μέχρι να πιάσω στα χέρια μου τον «Πύργο των Μουσών»… το προπύργιό του στα άδυτα της ψυχής του…
Αποφάσισα να ξεχάσω τελείως… Ό,τι ήξερα σε γενικές γραμμές για το φίλο, πολιτικό και συγγραφέα, Γιάννη Παρασκευά… Να κάνω βουτιά στις χάρτινες σελίδες του νέου του βιβλίου… Αποφάσισα να τον «χάσω προσχεδιασμένα» για να τον βρω απροσχεδίαστα. Και έτσι και έγινε…
Στη γραφή του γνώρισα όλα τα τερτίπια του χρόνου και της μνήμης. Τα αφηγηματικά τερτίπια. Όλες τις αποχρώσεις του γυναικείου λόγου…του κοριτσίστικου/εφηβικού, του πληγωμένα γυναικείου… του κουρασμένου θηλυκού λόγου… Συνάντησα τον κυνισμό του ανδρικού λόγου σε αντιδιαστολή με το γυναικείο, που γεννιόταν σε άμυνα…
Βίωσα σε παρελθόντα χρόνο συναισθήματα καταχωνιασμένα σε κουτάκια λήθης, που ως φαντάσματα ήλθαν να ξαναστοιχειώσουν τη ζωή μου… Γιατί στο μυθιστόρημα του Γιάννη ο καθένας θα ταυτιστεί με κάποια ηρωίδα ή ήρωα της μυθοπλασίας… Δεν θα ξεφύγει κανείς από τη διαδικασία της ενδοσκόπησης, της αναζήτησης της αλήθειας, της δικής του αλήθειας σε ερωτήματα και προβληματισμούς που θέτει ο συγγραφέας μέσα από τη δική του ψυχή…
Ο λόγος σου φίλε Γιάννη, είναι λόγος επαναπατρισμού. Λόγος που σε φέρνει αντιμέτωπο με την πιο απαιτητική εκδοχή της ανθρώπινης πτυχής, τον ανώτερο Εαυτό μας… που περιμένει υπομονετικά μέχρι να σμίξουμε με την ουσία της Ύπαρξης μας: την Αλήθεια… την προσωπική μας Αλήθεια που μας προετοιμάζει για το επένεικα….
Σε αυτό το πόνημα, ο λόγος, ακολουθεί τις δικές του νόρμες… Σπάει. Ανασυντίθεται. Ξαναχρωματίζεται… Αποδομείται, όπως και ο λόγος ο ερωτικός… Και αλήθεια … η πιο μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη για μένα να ακούω έναν άνδρα να γράφει, να περιγράφει, να βιώνει τον Έρωτα στη γυναικεία του διάσταση.. στην απολυτότητα του, μέσα από το πρίσμα της μεταφυσικής …
Ο έρωτας είναι προσφορά, είναι ουσιαστική άρνηση του εαυτού σου και των θέλω σου, είναι δέσιμο χωρίς ίχνος αναμονής για ανταπόδοση- να είσαι έτοιμος να τα δώσεις όλα χωρίς υστεροβουλίες και δεύτερες σκέψεις- βαρύς και ανάλαφρος, σκλαβιά και ελευθερία χωρίς όρια…, θα μας πει ο συγγραφέας διερωτώμενος αν ο έρωτας είναι έμφυτη παρόρμηση ή επίκτητο κοινωνικό δημιούργημα…
Και αν τελικά η ζωή η ίδια είναι μια υπεύθυνη προσωπική κατάθεση και εκφορά λόγου ατομικού, σε ένα παράξενο πάντρεμα με το βίωμα, είτε δοκιμασμένο σε ενεργητική πράξη αλήθειας, είτε εν δυνάμει διαμορφωμένο μέσα στον χρόνο του κάθε ανθρώπου ως νομοτέλεια;
Τότε αγαπημένε μου φίλε… Τότε ναι! Ο Πύργος των Μουσών γίνεται το ατομικό θέατρο της μνήμης, με σκηνοθέτες τους ίδιους τους πρωταγωνιστές: τους Ήρωες σου, την ίδια τη Ζωή, τη Μοίρα, την Αρχή και το Τέλος.. την Αιώνια Επανάληψη… Γεννιέμαι… Ζω… Ερωτεύομαι… Πεθαίνω… Ο αέναος κύκλος της ζωής… Μιας ζωής προδιαγεγραμμένης άραγε ή μιας τυχαίας εκδοχής;
Ποιος ορίζει και προδιαγράφει το μονοπάτι της ζωής που θα διαβούμε; Το καθορίζουμε μόνοι μας ή οι μοίρες αποφασίζουν και προκαθορίζουν τα μελλούμενα; Στα στριφογυρίσματα της ζωής, τα βασανιστικά «γιατί» και «πως» της ανθρώπινης ύπαρξης και του χρόνου παραμένουν χωρίς απαντήσεις… κερκόπορτες των αδυναμιών και των ανεκπλήρωτων επιθυμιών…
Ο «Πύργος των Μουσών» είναι ένα ταξίδι στην πεμπτουσία της Ζωής, στον Έρωτα , στη Φιλία, στο Θάνατο…. Είναι ένα συναπάντημα με το πεπρωμένο…. Είναι ένα βιβλίο που ρουφάς την κάθε του σελίδα, ζεις τις υπαρξιακές αγωνίες του συγγραφέα, αδημονείς να βρεις τις απαντήσεις σου μέσα από τις δύο παράλληλες ιστορίες, χρονικά ασύμβατες που εκτυλίσσονται στον Πύργο των Μουσών…
Ιστορίες αριστοτεχνικά στημένες, σε άλλους χρόνους, με προσωπικές ιστορίες που κάπου κάποτε συναντιόνται μέσα από το παιχνίδισμα της μοίρας… Ιστορίες ανθρώπων με έναν κοινό παρανομαστή: τη λύτρωση της ψυχής..
Τολμώ να πω φίλε Γιάννη, πως ο « Πύργος των Μουσών» αποτελεί ένα αφήγημα της προσωπικής σου ωριμότητας και λύτρωσης… Κατάθεση ψυχής… Απόσταγμα ζωής…
