Οι μούσες του Γιάννη Παρασκευά…Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Το βιβλίο του Γιάννη Παρασκευά «ο Πύργος των Μουσών», εκδόσεις Λιβάνη 2014, έρχεται σε συνέχεια του πρώτου με τίτλο «Στο Μέλλον, Μέλλον δεν υπάρχει».
Ο συγγραφέας πάντα σκεπτικιστικός ταξιδεύει με τον δικό του τρόπο από το μέλλον στο παρόν χωρίς να εγκαταλείπει το χθες. Φεύγει από το «εγώ» του πρώτου πονήματος και από την εξέλιξη της ανθρωπινής υπόστασης από τα δύσκολα και την ομολογία του λάθους και της αυτοπραγμάτωσης στο καινούργιο δέσιμο με την μοίρα, στον υλικά μη ρεαλιστικό κόσμο.
Δεν υπάρχει κεντρικό ήρωας, αναδύονται συνεχώς νέα πρόσωπα που περιστρέφονται γύρω από την ωμή πραγματικότητα.
«Η ζωή δεν μας κάνει πάντα τα χατίρια, αλλιώς τη θέλεις και διαφορετικά σου έρχεται, δες με όπως είμαι, παραδέξου και συμβιβάσου με την πραγματικότητα, μέτρα πάντα τις δυνάμεις σου, αν είναι αρκετές για να αλλάξεις μια κατάσταση».
Και συνεχίζει «η ζωή είναι το τίποτα και τα πάντα, η στιγμή που ζεις το παρόν. Είναι άθροισμα στιγμών του παρόντος όλη μας η διαδρομή»  
Για να φύγει με έξυπνη γραφή ο συγγραφέας  από το νόημα της ζωής και να «συλλάβει»  τον άνθρωπο ως στοιχείο του Θείου που είναι κάτι ξεχωριστό από την ψυχή, που όντας άυλη διατηρεί τη συγκρότηση της και την ετοιμότητα της για την επανεύρεση του αναστάντος ανθρώπου.
Με ξεχωριστό τρόπο υπογραμμίζει την ανάγκη για σιωπή. Η περίσκεψη και η καταλληλότητα της ώρας έκφρασης και λόγου αποτελούν γα τον συγγραφέα χρυσό, στο δε άκουσμα για την κολακεία που την αγάπησαν πολλοί, τον κόλακα ουδείς, εκφράζεται ως πράξη αυταρέσκειας γιατί ουδείς από εμάς δεν μπαίνει στον κόπο να δούμε την αλήθεια και το ψέμα, την πραγματικότητα ή την υπερβολή.
Και από τη γυμνή αλήθεια, την αντίπαλη της κολακείας, υπάρχει η διαχρονικότητα της ειλικρίνειας που ενσωματώνεται με την τέχνη του λόγου. Ο λόγος, κυρίαρχος της έκφρασης ακριβό περιτύλιγμα και των ουσιωδών και των ανούσιων που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον έρωτα και τη λογική. Δυο έννοιες αντίθετες, σαν το νερό με το αλάτι, όταν σμίξουν το ένα διαλύεται και το άλλο αλλάζει γεύση, γίνεται αλμυρό και δύσπεπτο.  
Όμως για να επιτευχθούν όλες αυτές οι προσδοκίες οφείλεις κάποιος να έχει στερεή γνώση, η οποία αποκτάται μέσα από τη σωστή αξιολόγηση των βιωμάτων. Μηχανιστική μεταφορά δεν υπάρχει , ποτέ δυο άνθρωποί δε βλέπουν το ίδιο πράγμα από την ίδια οπτική γωνία και οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους είναι διαφορετικές, όπως διάφορος είναι και ο επηρεασμός.
Δεν υπάρχει τύχη, υπάρχει το σταυροδρόμι της ζωής στο οποίο πρέπει να προσέλθεις αποφασισμένος, λογικός με το συναίσθημα  στη θύμηση και χωρίς να είναι το καθοριστικό. Γιατί πράγματι ο άνθρωπος σήμερα χρησιμοποιεί την λογική για να εκδηλώσει την απληστία του, την εκδίκηση του, την ανικανοποίηση του, τον εγωισμό του, τον πλήρη ατομικισμό του.
Αλλά μέσα από την σκληρή πραγματικότητα  εμφανίζεται ο Πύργος του Ερώτα, όπου το θηλυκό του αφηγήματος βρίσκει την εκπλήρωση των επιθυμιών.
Είναι ο Πύργος των Μουσών που κρύβει όλο το μυθιστόρημα του συγγραφέα με τις μοίρες να περιτυλίγουν το κάθ’ ένα σε μια πορεία προς το άγνωστο, σε μια ευθεία  προς την αίσθηση της ανυπαρξίας του θανάτου, η οποία ουσιαστικά μας βοηθά να μην νιώθουμε την ασημαντότητα μας, εχθρός και σύμμαχος μας ο θάνατος αναφέρεται, η άγνοια  του να τρομάζει, η γνώση του αδύνατη, ανεκπλήρωτος ανθρώπινος πόθος η περιγραφή της μυστικολογίας του.
Είναι οι μοίρες που κτίζουν τις δυσκολίες για να ανεβείς την ανηφόρα που για την φέρεις βόλτα θέλει προσπάθεια και θυσίες και το σπουδαιότερο για να μείνεις στην κορυφή θέλει επιμονή, θάρρος και ειλικρίνεια.
Είναι οι μοίρες των ανθρώπινων σχέσεων, της εκτίμησης ,της φιλίας, των αποφάσεων για την εξέλιξη της πορείας και των επιλογών που τις βιώνεις βήμα-βήμα, μέρα με την μέρα και νοιώθεις συμμέτοχος και συνδημιουργός αλλά και παράλληλα κρύβουν τη γλύκα των εκπλήξεων και των απρόσμενων γεγονότων.
Είναι οι μοίρες της επιστροφής στο χωροχρόνο, της γέμισης του κενού που ο καθένας κουβαλάει κυνηγώντας τον κλεμμένο θησαυρό και την απλησίαστη χαρά.
Είναι οι μοίρες που στολίζουν τις πρώτες αχτίδες του ήλιου που ανατέλλει και κλεφτά μαζί του μπαίνουν σε κάθε σπίτι για να  χαδέψουν τις ψυχές στο διάβα της αγάπης σε ένα ταξίδι γεμάτο επιθυμίες, ερωτικές εκρήξεις, συνευρέσεις της ωραιότητας διανθισμένες από συζητήσεις και αποδοχής.  
Είναι οι μοίρες της αυτοσυγκράτησης χωρίς την στέρηση από το ξέσπασμα, της αυτοπροβολής αλλά και της σωφροσύνης , είναι οι μοίρες των αντιθέσεων της ζωής και του θανάτου, του λαβύρινθου και του ξέφωτου, της βιωματικής συμπεριφοράς του συγγραφέα στο δικό του προσωπικό Πύργο και του δρόμου του ονείρου του αναγνώστη σ’ ένα βιβλίο που αναδύεται η μαγεία του έρωτα και η γραμμή της ζωής.