Κλείνει ο πιο "μαύρος" κύκλος της ραδιοτηλεοπτικής Ιστορίας - Γράφει ο Γιώργος Γιουκάκης

Πέρυσι την Άνοιξη στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες και δυναμικότερες προεκλογικές (για τις Ευρωεκλογές του Μάη) συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, βαρόμετρο είπαν πολλοί για την πρώτη νίκη. Στο σύντομο χαιρετισμό του, προαναγγέλλοντας την έλευση του Αλέξη Τσίπρα στο βήμα, ο Συντονιστής της Μεσσηνίας δεν ξέχασε να αναφέρει πως από εκείνο το πρωινό η ΕΡΑ Καλαμάτας ( η πρώτη που έκλεισε και πλιατσικολογήθηκε τη νύχτα της 11ης Ιουνίου 2013 στην πατρίδα του τότε πρωθυπουργού) ήταν και πάλι στον αέρα στους 107,2 στα FM. Η πλατεία, με την αναγγελία του γεγονότος, παραληρούσε από ενθουσιασμό γιατί κι αυτό ήταν ένα σημάδι πως ο αγώνας δυναμώνει, η νίκη και η δικαίωση έρχεται.
Κοντά ένα χρόνο μετά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε πως ένα από τα πρώτα ν/σ που έρχεται στη Βουλήαυτή την εβδομάδα και μετά την ολοκλήρωση της δημόσιας διαβούλευσης, γεννά δύο πρωταρχικά και απαράγραπτα αποτελέσματα: Επαναλειτουργεί η ΕΡΤ και κλείνει ο πιο «μαύρος» κύκλος της ραδιοτηλεοπτικής ιστορίας μας, αυτός της ΔΤ/ΝΕΡΙΤ. Μπορούν εκατοντάδες εργαζόμενοι σε όλη την Ελλάδα να γίνουν οι πρώτοι που θα ξαναβρούν τη δουλειά που τους στέρησε με μια μονοκοντυλιά η μνημονιακή λαίλαπα των Σαμαρά-Βενιζέλου. Από εκεί και μετά, όλα τα υπόλοιπα μπορούν να συζητηθούν, αλλά το βασικό και πρωταρχικό δεν αναιρείται.
Γιατί και πώς επελέγη το συγκεκριμένο ν/σ και η συγκεκριμένη οδός νομοθέτησης της επαναλειτουργίας της ΕΡΤ μπορεί να αφορά ένα κλειστό κύκλο νομικών, οικονομολόγων, τεχνοκρατών, συνδικαλιστών, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αφορά  την κοινωνία (η συντριπτική πλειονότητα της οποίας πάλεψε για να μην περάσει το πραξικόπημα της 11ης Ιουνίου 2013 και έκτοτε στάθηκε στο πλευρό των αγωνιζόμενων εργαζόμενων της ΕΡΤ σε όλη τη χώρα) και τη «μεγάλη εικόνα» που θα έχει μπροστά της. Κι αυτή η εικόνα θα είναι η επαναλειτουργία της ΕΡΤ και η πρώτη απόπειρα εργασιακής  αποκατάστασης θυμάτων του Μνημονίου.
Ωστόσο, το ζήτημα της ΕΡΤ είναι ευρύτερο και πολύ κρισιμότερο από το ότι κάποιοι θα ξαναβρούν τη δουλειά τους. Με το ελάχιστο ανταποδοτικό τέλος των 3 ευρώ, με το οποίο από το 2014 λειτουργεί η ΝΕΡΙΤ ως ένα κακέκτυπο δημόσιας ραδιοτηλεόρασης (μέγεθος και περιεχόμενο) θα πρέπει να επαναλειτουργήσει έναςολοκληρωμένος δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, με όλες τις τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές, εθνικής εμβέλειας και περιφερειακές δομές, διαδικτυακό και πολιτιστικό προϊόν. Ταυτόχρονα θα πρέπει να καλυφθεί ένα τερατώδες κενό αντικειμενικής κι αξιόπιστης ενημέρωσης που απαιτεί η ελληνική κοινωνία, αλλά και να δημιουργηθεί ένας πραγματικά δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας που σε τίποτα δεν θα θυμίζει τη «μαύρη παρένθεση» της ΝΕΡΙΤ ούτε και την παλιά «καταδικασμένη» ΕΡΤ της αρπαχτής, της αργομισθίας, της εκάστοτε «κυβερνητικής ντουντούκας».   
Μπορούν να γίνουν όλα αυτά; Οι εκατοντάδες άνθρωποι που επί 22 μήνες αγωνίστηκαν σε όλη την Ελλάδα για να ξανανοίξει η ΕΡΤ, δηλώνουν την ετοιμότητα και την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν την προσπάθεια, από νέα αφετηρία πλέον, γα να πετύχει το εγχείρημα. Βασικό όπλο και εφόδιο, η περηφάνια και η αξιοπρέπεια με την οποία θα ξαναβρεθούν στη δουλειά τους, πλάι σ΄ εκείνους που από λάθος επιλογή βρέθηκαν να υπηρετούν και να στηρίζουν την πιο «μαύρη» εποχή στα ραδιοτηλεοπτικά μας πράγματα. Κοντά δυο χρόνια αγώνα δεν ήταν μόνο αντικυβερνητική και συντεχνιακή δράση, αλλά και εργαστήρι σκέψης, ιδεών, προτάσεων για την λειτουργία μιας νέας ΕΡΤ που τώρα ξαναγίνεται πραγματικότητα.
Ένα μόνο παράδειγμα, λόγω έλλειψης χώρου: Αυτό που σήμερα έχει ανάγκη όσο ποτέ η χώρα μας είναι η πολυσυζητημένη «παραγωγική ανασυγκρότησή» της. Σε αυτή την προσπάθεια κομβικό, δυναμικό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν οι Περιφερειακές ΕΡΑ, επανακτώντας την αρχική αποστολή τους. Κάθε τόπος διαθέτει τεράστια αποθέματα, στον πρωτογενή τομέα, στον τουρισμό, στον πολιτισμό, στην εκπαίδευση, συνθήκες και δεδομένα άγνωστα στο Ραδιομέγαρο, και στα ιδιωτικά  αθηνοκεντρικά κανάλια που μοναδικό τους μέλημα είναι τι γίνεται στο γνωστό «τρίγωνο του Κέντρου» και εσχάτως μεταξύ Αθήνας- Βερολίνου- Βρυξελλών. Αλλά για αυτά και άλλα, σε ένα επόμενο σημείωμα.
Αρθρο στην Αυγή της Κυριακής του δημοσιογράφου Γιώργου Γιουκάκη