Κάρπαθος, το φευγιό των Χριστούγεννων, του Μανώλη Δημελλά

“Σβηστά φώτα και κλειδωμένες πόρτες”, έτσι περιγράφουν οι φίλοι από την Κάρπαθο σε ετούτα τα γιορτινά μερόνυχτα και με σπασμένη φωνή συμπληρώνουν: “όποιος μπορεί, όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα, συνήθως διαλέγει να ξε-φύγει τέτοιες μέρες από εδώ”. Ταυτόχρονα δεν παραλείπουν να θυμίσουν ότι το Δεκέμβρη η Κάρπαθος είναι τόσο γλυκιά που δεν μπορείς να της αντισταθείς, δεν μπορεί να μη θαυμάσεις και να υποκλιθείς στα Θεϊκά της δώρα!
Μα δεν χρειάζεται να είσαι μίζερος ή μοιρολάτρης, λίγο να αγαπάς το νησί, ειδικά όταν είσαι μακριά του, όταν το βλέπεις να φυλλοροεί, πληγώνεσαι δε γίνεται να μην αναρωτηθείς:
- άραγε που πάει ετούτη η κατάσταση;
Δικαιολογίες δεν υπάρχουν, πετύχαμε να του αλλάξουμε χαρακτήρα, να φέρουμε το νησί στα μέτρα της εποχής και να το κάνουμε καλοκαιρινό τουριστικό προορισμό, διαγράφοντας μια μοναδική αγροτική-θαλασσινή πορεία αιώνων.
Δε χρειάζεται να πάω μακριά για να αναζητήσω διαφορετικές μνήμες. Μόλις πριν από 41 χρόνια, τα Χριστούγεννα του 1966, περίπου 75 Καρπάθιοι και αρκετοί Κασιώτες, για να μην ξεχνάμε τη γειτόνισσα, άφησαν την Αμερική και την Αθήνα. Διάλεξαν να περάσουν στο νησί τις γιορτές κι αυτό ήταν δεδομένο, αεροπλάνα για κάτω ακόμη δεν υπήρχαν, όσο για την ταλαιπωρία του θαλασσινού ταξιδιού, μονάχα εκείνοι που το έζησαν γνωρίζουν αυτό το βάσανο!   
Μη φανταστείτε καμιά οργανωμένη Χριστουγενιάτικη εκδρομή, ο νόστος εκείνη την εποχή δεν είχε καλοκαιρινό άρωμα, γυρνούσαν ίσα να δουν τα βουνά, να γεμίσουν τα πνευμόνια λίγο από το δύστροπο αέρα της Καρπάθου, για να επιστρέψουν γεμάτοι νέες αναμνήσεις στο καθημερινό μαγγανοπήγαδο της ζωής τους.
Λόγω κακοκαιρίας, εκείνοι οι ταξιδιώτες του 1966, κόλλησαν στη Ρόδο, το επιβατηγό ΕΣΠΕΡΟΣ, της εταιρίας Καβουνίδη, ακύρωσε το δρομολόγιο για την Κάρπαθο και την Κάσο.
Τόσο ο Νομάρχης, όσο και το Υπουργείο Εμπ. Ναυτιλίας, μετά από αλλεπάληλες εκκλήσεις κινητοποιήθηκαν, μόλις δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα και με τη βοήθεια του καιρού που είχε επιτέλους καλμάρει, δρομολόγησαν το ΕΣΠΕΡΟΣ και το ΡΕΝΑ για Κάρπαθο και Κάσο αντίστοιχα.
Τα χρόνια πέρασαν, οι επόμενες γενιές άφησαν πίσω τα λυροτσάμπουνα, ξέχασαν τους καρπάθικους σκοπούς, όσο για τα Χριστουγεννιάτικα έθιμα, τα πιο πολλά ξεθυμαίνουν μέσα σε γερασμένα σώματα και αναπνέουν σε παλιά βιβλία.
Κανείς δε δείχνει διάθεση για να κόψει τη φόρα του χρόνου, οι τοπικοί φορείς, με πρωταθλητές τον Δήμο και Επαρχείο, ακόμη και κάποιοι Σύλλογοι, ενώ αναγνωρίζουν το πρόβλημα δεν κάνουν το παραμικρό για να αναστρέψουν έστω και για λίγο την εξέλιξη (ευτυχώς υπάρχουν ορισμένοι, όπως το Λύκειο Ελληνίδων, που ακόμη αγωνίζεται). Οι υπόλοιποι μιλούν αόριστα για την κρίση, τη μετανάστευση, ενώ ως υπεύθυνους δείχνουν την αχόρταγη πρωτεύουσα και την οικονομική στενότητα, αυτές όπως λένε κλείνουν τους ορίζοντες του νησιού, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, χάνονται μέσα στις άλυτες ανάγκες της καθημερινότητας.
- Η απομόνωση και η διαγραφή. Αυτή άραγε να είναι η μοίρα των μικρών τόπων; 
- Η χειμερινή Κάρπαθος θα μπορούσε να βρει τρόπους; να γίνει πιο θελκτική και να τραβήξει κοντά τα ξενάκια της;      
 Οι απαντήσεις κρύβονται στην οργανωμένη μελέτη, στην έρευνα του προβλήματος, που προς το παρόν απασχολεί μονάχα τα καφενεία.