Κάλαντα με τους Μενετιάτες του Πειραιά - Toυ Μανώλη Δημελλά

Μια από τις δύσκολες και συνάμα πιο κορυφαίες στιγμές από τις δράσεις ενός πολιτιστικού συλλόγου είναι η προετοιμασία, αλλά κυρίως η έξοδος, για τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Αρκετούς μήνες νωρίτερα μελετούσαμε και ξεψαχνίσαμε τους καταλόγους με τα σπίτια, εννοείται τα δικά μας, τα Μενετιάτικα. Έπειτα ψάχναμε να ναι δικοί μας οι οργανοπαίκτες και λογαριάζαμε λύρες και λαούτα, που θα σκεπάσουν την έρημη παραφωνία μας!

Ξέχασα, ψάχνουμε και τους ποιητές, που θα ταιριάξουν εκείνα τα φρέσκα δίστιχα, που θα τραγουδήσουμε. Και για φέτος δύο Νικολήδες, ο Μαστρομηνάς, με το αυτόματο ποιητικό χάρισμα, αλλά και ο Χατζηγεωργίου με τη γλυκιά του λύρα, ξελάσπωσαν τον σύλλογο μας (Απανταχού Μενετιατών Καρπάθου). Να μην ξεχάσω και το νέο αίμα, ελπίδα στην παραδοσιακή μουσική, τα δυο αδέλφια, τον  Αποστόλη και τον Βασίλη Χειλά!

Λοιπόν κάθε χρονιά κρύβει ορισμένες αξέχαστες, κορυφαίες εκπλήξεις, κι όλο λέω να τις μοιραστώ μαζί σας, αλλά όταν κλείνει η μέρα, ξεχνιέμαι και αφήνω κάθε μοναδική στιγμή να πετάξει, πάνω στο σβήσιμο του ήλιου και στην προετοιμασία, για το αυριανό ανελέητο κυνηγητό της ζωής.

Φέτος δεν θα σας αφήσω έξω από αυτό το παιγνίδι, εσείς αφήστε τις λέξεις να σας αγκαλιάσουν, μην αμφιβάλλετε, ταξιδέψτε...

Βρισκόμαστε κάτω στα θρυλικά Καμίνια του Πειραιά, λίγο πριν με τα μέλη του συλλόγου τραγουδίσαμε τα κάλαντα και βγαίνουμε από το σπίτι της κα Λεβέντη. Και ενώ υπολογίζουμε τις μετακινήσεις και το παρκάρισμα, ένας περαστικός πέφτει πάνω μας, στην αρχή τρομάζει, έπειτα σταυροκοπιέται!

Μια λέξη έρχεται στο στόμα του και την επαναλαμβάνει:

"Καρπάθιοι, αχ μωρέ Καρπάθιοι, σήμερα αναστήθηκα"!

Είναι ο Αργύρης Μπεντενιώτης, ένας βέρος Καμινιώτης, που μας είδε με τις λύρες και τα λαούτα στην αγκαλιά και ταξίδεψε σε κάποια περασμένα πιο πονεμένα, όμως πιο καθαρά και γλετζέδικα χρόνια.

-"Ήταν τότε, που από τα Καμίνια του Πειραιά, έβλεπες πέρα, ψηλά στο Προφήτη Ηλία, από τότε λοιπόν έχω να δω Καρπάθιους με τις λύρες και τα λαούτα μες στους δρόμους".

Μας παρέσυρε, γυρίσαμε κι εμείς προς τα κει, που έδειχνε με το ροζιασμένο χέρι ο Αργύρης, όμως τα μάτια μας  τράκαραν και σωριάστηκαν πάνω σε άψυχα ντουβάρια.

Η άλλη στιγμή, είναι όταν μετά βρεθήκαμε στο σαλόνι της κ. Ειρήνης Χωρατατζή, κι ενώ η συγκίνηση φόρτωνε και έμοιαζε να γράφεται πάνω στα ζαρωμένα πρόσωπα, την στιγμή κέρδισε μια άγνωστη γυναίκα!

Η κ. Teve φροντίζει την Ειρήνη, έρχεται από τη μακρινή και άγνωστη Ερυθραία, από τα σπλάχνα της μάνας Αφρικής.

Η γυναίκα ενθουσιάστηκε από το τραγούδι και τη Καρπάθικη μουσική, άνοιξε ένα μικρό πορτοφολάκι και έδωσε ένα δεκάευρω στο  συλλόγο.

"Για την Παναγία, για την Παναγία, κι εγώ σε Εκείνη πιστεύω". Φώναξε με τα σπασμένα Ελληνικά της!

Το καθαρό  χαμόγελο της Teve μας ακολουθούσε παντού, συνεχίσαμε τα κάλαντα και περάσαμε από αρκετά φιλόξενα Μενετιάτικα σπίτια. Όμως ποτέ δεν είναι αρκετά, αφού σαν τη φιλοξενία των δικών σου ανθρώπων δεν υπάρχει τίποτε πιο σπουδαίο.

Δεν είναι τα χρήματα, (το μοναδικό έσοδο του συλλόγου παρεπιμπτόντως), είναι η παρουσία, το νοιάξιμο και το ενδιαφέρον.

Η ανάγκη να δεχτούμε λίγο κόσμο στο σπίτι, να κάνουμε τα καλά μας. Να παριστάνουμε ότι ποσπερίζουμε...

Στον βούρκο της εποχής μας, οι τόσο σύντομες μέρες των γιορτών γίνονται ευκαιρία να σηκώσουμε κεφάλι, να δούμε τον διπλανό, τον γείτονα, τον εαυτό μας. Μέσα από τα πολύχρωμα φωτάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου ξεπηδά η μοναξία μας, κι αυτήν είναι που πρέπει να παγώσουμε.