Η ποίηση του Φραγκίσκου Καλαβάση μέσα από τη δική μου ματιά…Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας
-Η ποίηση του Φραγκίσκου Καλαβάση μέσα από τη δική μου ματιά…
-Στις δύο ποιητικές συλλογές του κ.Φραγκίσκου Καλαβάση  με τίτλους «Έγχρωμες Σκιές» και την τελευταία «Η ποικιλία της επανάληψης» μπορώ να διακρίνω την άλλη πλευρά του καθηγητή, την διάσταση την ερωτική, την φιλοσοφική, τη «λοξή» όπως και ονομάζονται οι ποιητές. Αγγίζει ανθρώπους και στάσεις αποφεύγοντας «γλυκανάλατα» κομμάτια χαράσσοντας διαδρομές για το φευγιό από την πόλη που δεν είναι ερωτική πια ή μια πόλη που ερωτική δεν είναι ακόμη. Αναζητά ο ποιητής πάθη στη φαντασία τα οποία τον κατευθύνουν σε μια απόδραση…στην ποίηση.      
Ξεκλέβω μερικές στροφές από το πρόσφατο έργο του:       
«Δεν εξαντλούνται ποτέ οι αφορμές του έρωτα,
ούτε οι στάσεις,
ούτε οι καινούργιες περιστάσεις,
Δεν εξαντλείται ποτέ η ποικιλία αυτής της επανάληψης»
Δείχνει την αέναη κίνηση της ζωής έστω και εάν επιδέχεται πολλές φορές τη μονοτονία. Η ευθεία της βίωσης περνάει από σταθμούς που μπορούν να είναι διαφορετικοί χωρίς να προκαλούν κλυδωνισμούς  λειτουργώντας για την καταγραφή της ιστορίας. Είναι το βήμα που οφείλει ο καθένας να κάνει για την ανάταση σπάζοντας στους κρίκους της στατικότητας.       
«Βάσανο, όταν πρέπει να διαλέξεις
ανθρώπους που
σαν και εσένα δεν είναι πια,
ή εκείνους που  
σαν εσένα δεν είναι ακόμη»
Συμβιβαστικός, ευπροσήγορος, συνεργατικός αγγίζει την κοινωνικοποίηση και την ανάγκη συνύπαρξης με άτομα που μπορεί να μην μοιάζουν μεταξύ τους, οφείλουν όμως να συνευρίσκονται και ας είναι μια μορφή ταλαιπωρίας και βασάνου. Αναγνωρίζω την δύναμη της ανθρώπινης φύσης και το στοιχείο της κατανόησης του «Αλλού», ανθρωπιστικό χαρακτηριστικό του πολιτικού πολιτισμού.            
«Γίναμε κι εμείς αναμεταδότες
-κανένας πομπός
κανένας πλέον δέκτης»
Στην σύγχρονη πόλη που ζούμε, την τεχνοκρατική έχουμε γίνει μηχανές του χρόνου και της επικοινωνίας. Εξαρτήματα μια κουρδισμένης μηχανής που δεν έχει σημεία ιδεολογικής αναφοράς. Τα Μ.Μ.Ε κατευθύνουν την κοινωνία με τις εικόνες και το θέαμα μετατρέποντας τη σκέψη σε προσδοκία και ψευδαίσθηση για ένα κόσμο ευμάρειας. Δυστυχώς η πραγματικότητα αξιώνει τον πλούτο σε μερικούς και την φτώχεια να πολλαπλασιάζεται και την κοινωνική ανισότητα να αυξάνεται. Δεν υπάρχει αφετηρία, δεν υπάρχει τέλος, παρά μόνο η ταχύτητα της δουλείας και όχι της εργασίας (σημειολογικό). Η παγκοσμιοποίηση μπορεί να κατέρριψε τα σύνορα των αγορών, όμως προσέφερε την υποχώρηση του κρατικής κυριαρχίας, προπομπό της υπερεθνικής κυβέρνησης του πλανήτη, όπου ο «Ένας» θα επιλεγεί και οι υπόλοιποι  θα εφαρμόζουν. Έχουμε γίνει βαγόνια σε ένα τρένο που ξεκίνησε και δεν έχει ακόμη αποφασίσει που θα τερματίσει. Ο κόσμος της αστάθειας, ο κόσμος της ασυμμετρίας, ο άνθρωπος «γρανάζι».            
«Πιστεύουμε πως ο χρόνος
ήταν έξω από τον τόπο των ιδεών
όταν καταλάβαμε το λάθος
χάσαμε την χώρα μας»
Ο χωρόχρονος  προσδιορίζεται ως παράμετρος της πολιτικής και  της εξέλιξης, είναι τα γεγονότα. Ο συγχρονισμός με αυτά τα γεγονότα και η ανάγνωση τους είναι η ικανή πράξη του ενεργού πολίτη ώστε να επιτύχει την δική του ΣΤΡΟΦΗ. Με τις ιδέες του και τη γνώση του μπορεί να αντιληφθεί το λάθος και να «ανασυνταχτεί» στον κώδικα των πανανθρώπινων αξιών, με την δική του δημιουργική φαντασία. Ο Λεφέβρ υποστηρίζει ότι ο χρόνος αποτελεί χρήση του χώρου και ο χώρος χρήση του χρόνου. Και με το χρόνο, ο τόπος περιλαμβάνει όλες τις πολιτιστικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες με τη ξεχωριστή ταυτότητα τους στο ιστορικό ζωτικό πέρασμα του.   
Και όπως έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, «Κάθε δημιουργία απορρίπτει βαθιά μέσα της τον κόσμο του αφέντη και του σκλάβου. Η πραγματική εξέγερση δεν καταλήγει σε καταστροφή. Η βαθιά λογική της είναι η λογική της δημιουργίας, όχι της καταστροφής».  
Το σύντομο ταξίδι της ποίησης κλείνει εδώ, ευχαριστώντας τον ποιητή για το σκίρτημα και την ενδοσκόπηση που μπορεί να προκαλέσει σε όλους μας…διαβάζοντας τα ποιητικά του βήματα προς τη δική του Ιθάκη.