Ολοένα και πληθαίνουν τα περιστατικά σχολικού εκφοβισμού και ωμής βίας που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Παρότι ως φαινόμενο υπήρχε, εντούτοις στις μέρες μας έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Γεγονός που αν μη τι άλλο προκαλεί φόβο και ανησυχία σε ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο.
Η επιθετικότητα ως ένστικτο είναι από τα πιο αρχέγονα του ανθρώπου. Με την εξέλιξη των οργανωμένων κοινωνιών όμως έχουμε εκπαιδευτεί να την καταπνίγουμε ή να τη διοχετεύουμε σε πιο δημιουργικές κατευθύνσεις. Εντούτοις όμως κάποιοι δεν το καταφέρνουν απόλυτα αυτό, γι’ αυτό και πάντα θα υπάρχει εγκληματική δραστηριότητα.
Από τα μεμονωμένα περιστατικά όμως μέχρι τη διαμόρφωση μιας τάσης, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Όταν τα νιάτα είναι τόσο οργισμένα και προβαίνουν σε τέτοια σκληρότητα, κάτι έχει γίνει λάθος σε ευρύτερο επίπεδο. Κάπου έχει χαθεί η επικοινωνία με τη νέα γενιά και εκείνη προσπαθεί με αυτό τον λανθασμένο τρόπο να δηλώσει την παρουσία της. Πάντα πίσω από κάθε αντίδραση υπάρχει ένα απλό βαθύτερο αίτιο που την πυροδοτεί.
Παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον και αναπτύσσονται χωρίς να καταπιέζεται η προσωπικότητά τους μέσα από τα θέλω των φροντιστών τους, συνήθως εντάσσονται πολύ ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Στον αντίποδα, παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον αδιάφορο, που δεν ικανοποιούνται βασικές τους ανάγκες, που ψάχνουν να βρουν μόνα τους απαντήσεις, είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι θα καταλήξουν σε περιθωριακές ομάδες που επιθυμούν την τιμωρία της κοινωνίας που δεν τους αποδέχεται.
Λέγοντας αδιάφορο περιβάλλον εννοούμε κυρίως οικογένειες που αδυνατούν να συνάψουν ουσιαστικό διάλογο μεταξύ τους και ο καθένας περιχαρακώνεται σε έναν ρόλο που συνήθως δεν του αρέσει. Ο γονέας - φροντιστής θεωρεί ότι εκπληρώνει το χρέος του παρέχοντας υλικά αγαθά στο παιδί και το παιδί από την άλλη ότι εκτελεί το ρόλο του όταν δεν απασχολεί τον φροντιστή με τις δικές του ανησυχίες.
Τελικά αυτή η αδιαφορία στέλνει τα παιδιά στην πρόκληση. Ξεκινά με την εξωτερική εμφάνιση σε πρώτη φάση και καταλήγει στην ένταξη σε ομάδες ομοίων περιστατικών. Ο υπόλοιπος κόσμος εντοπίζοντας αυτά τα φαινόμενα, κλείνεται ακόμα περισσότερο στο καβούκι του και τελικά καταλήγουμε στη συνύπαρξη παράλληλων κόσμων που αναπόφευκτα κάποια στιγμή συγκρούονται.
Οι συγκρούσεις αρχικά είναι μικρές και φαινομενικά ασήμαντες. Μικροβανδαλισμοί, καβγάδες με οπαδικά χαρακτηριστικά και πλημμεληματικού χαρακτήρα παραβάσεις. Δυστυχώς όμως πολύ γρήγορα εξελίσσονται σε πιο σοβαρά περιστατικά και εκεί ακριβώς εντάσσεται και ο σχολικός εκφοβισμός που καθόλου αθώος δεν είναι.
Πριν βιαστούμε να αποδώσουμε ευθύνες σε παιδιά και σε γονείς, οφείλουμε να κάνουμε πρώτα εμείς μια αυτοκριτική. Να εντοπίσουμε στο δικό μας περιβάλλον στοιχεία που πυροδοτούν τέτοιου είδους φαινόμενα. Οι λύσεις των προβλημάτων δεν είναι πάντα η τιμωρία και η περιθωριοποίηση. Τουναντίον πολλές φορές οι τιμωρίες οδηγούν σε εντελώς ανεπιθύμητα αποτελέσματα.
Η ταχύτητα με την οποία τρέχει ο κόσμος, μας έχει παρασύρει όλους σε μια αέναη κίνηση και κάνουμε πράγματα που πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε. Είναι σημαντικό όμως να κατανοήσουμε ότι ενίοτε χρειάζεται να κάνουμε μια παύση και να κοιτάμε γύρω μας. Να αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον και τις συνέπειες των πράξεών μας.
Αυτή η παύση σε πολλές περιπτώσεις θα ήταν ευεργετική γιατί θα είχαμε αντιληφθεί ότι κάπου έχουμε κάνει σφάλμα και να το διορθώσουμε. Όταν όλα κινούνται αδιάφορα με το τι συμβαίνει γύρω τους, είναι απόλυτα λογικό τα λάθη να προκαλούν δυσάρεστες καταστάσεις. Η πραγματικότητά μας είναι όπως ένα μουσικό κομμάτι. Το αν θα είναι ωραίο δεν εξαρτάται μόνο από τις νότες και το ρυθμό αλλά και από το πόσο σωστά τοποθετημένες είναι οι παύσεις.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής.
