Η Ευρώπη μοιάζει σαν ένα ποδήλατο που είναι σε συνεχή κίνηση…Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Ο πολιτισμός των πόλεων, που εμφανίζεται πριν από χιλιάδες χρόνια στη Μεσοποταμία και επεκτάθηκε μέσα από τις μετακινήσεις των πληθυσμών είναι εκ φύσεως πολυπολιτιστικός.
Μέσα από την αποδοχή του διαφορετικού, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την ιδιαιτερότητα να είναι πληθυντικός. Έχει από χαρακτήρα, μια πληθυντική ταυτότητα, την οποία υπερασπίζεται ο ίδιος. Αυτή είναι η Ευρώπη.  
Η πολυπολιτιστικότητα της μοντέρνας κοινωνίας είναι ένα αδιαπραγμάτευτο γεγονός.
Νικώντας αδυναμίες και το αίσθημα της εξουσίας, η «μάχη των πολιτισμών» που αναπτύχθηκε ως θεωρία στα μέσα του ’90, μάλλον ικανοποιεί την αυταρέσκεια και την εγωπάθεια, παρά το κοινό μέλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Αυτή η πολλαπλή ταυτότητα είναι ο πλούτος και η «μοναδική» ταυτότητα με το μοναδικό αριθμό συντελεί στο να καταστήσει τον άνθρωπο γρανάζι ενός συστήματος στην πραγμοποίηση των καταστάσεων που σήμερα προβάλλεται έντονα.
Κανένα τείχος  στην εποχή μας δεν είναι ισχυρό για να ανακόψει την πορεία του κόσμου. Μόνο μια ισχυρή Ευρώπη μπορεί να  αντιμετωπίσει τα αναδυόμενα πλανητικά προβλήματα, να αφουγκραστεί τις σύγχρονες προκλήσεις των αγορών και της πολιτικής οικονομίας και να αποδώσει τις αρχές που οικοδομήθηκε, όπως είναι η ειρήνη, η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη. Τα νοήματα του Διαφωτισμού που αποτέλεσαν κλειδί για το Δυτικό Πολιτισμό ακόμα ηχούν στους ανθρωπιστικούς κύκλους των Ευρωπαίων και όχι μόνο, όπως είναι: εξισοτισμός, ελευθερία και αδελφοσύνη.
Δεν έχουμε το δικαίωμα  να προδώσουμε τις βαθιές έννοιες της Ευρώπης και να την σπρώξουμε σε μια περιδίνηση της οικονομολατρείας και του ακραίου ανταγωνισμού. Το κυνήγι του εφήμερου και του νεοπλουτισμού σε σαθρές κοινωνικές βάσεις αναποδογύρισαν τα σύμβολα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συντελεστές του οικονομικού πλεονάσματος και της χρεολυσίας.
Οι υπερεθνικοί κοινοτικοί θεσμοί της Ε.Ε αγκάλιαζαν όλη την ήπειρο και ήταν υποδείγματα για άλλες Ενώσεις. Αυτό βαίνει (δυστυχώς) σε μια διαχειριστική αντίληψη, όπου τα πολιτικά όργανα χωρίζονται σε ομάδες συμφερόντων προβάλλοντας την θεωρία του μηδενικού αθροίσματος, όπου η νίκη της μιας είναι η ή ήττα της άλλης. Το κοινό συμφέρον της «συνολικής» Ένωσης  αποδυναμώνεται επικρατώντας οι δυνάμεις της οικονομικής ισχύος και οι ανάλογες συμμαχίες τους.  
«Δεν έχουμε ανάγκη από Ηνωμένα Έθνη της Ευρώπης, αλλά από Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, δηλαδή από μια ομοσπονδιακή Ένωση με μια ομοσπονδιακή εξουσίας και ομοσπονδιακούς κανόνες. Η Ευρώπη έχει του πολίτες στο πυρήνα της και οφείλει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των πολιτών και των λαών της», αναγράφει ο τ. πρωθυπουργός του Βελγίου, Guy Verhofstand στο μνημειώδες μανιφέστο που συνέγραψε μαζί με τον πράσινο φιλέλληνα Daniel Cohn Bendit «ΞΥΠΝΑ ΕΥΡΩΠΗ!».
Και συνεχίζουν οι δυο συγγραφείς: «κράτη χωρίς δικό τους νόμισμα μπορούν να υπάρξουν, αλλά νόμισμα χωρίς το κράτος δεν μπορεί να υπάρξει. Οφείλει να αναδειχθεί μια αρχή σαφώς αναγνωρίσιμη που θα εμπνέει εμπιστοσύνη στις αγορές και θα εγγυάται την πορεία της οικονομίας και των υποχρεώσεων»
Συνεπώς η Ευρώπη ζητάει «περισσότερη Ευρώπη», γιατί είναι μοναδικός ορίζοντας στον όποιο μπορούμε να ανακαλύψουμε το έργο της αλληλεγγύης, τα κοινωνικά κεκτημένα και την πολιτιστική μας ποικιλομορφία. Η Ευρώπη είναι σαν το ποδήλατο, αν δεν προχωράει με ρυθμό, πέφτει συνήθιζε να λέει το Ζακ. Ντελόρ. Είναι πράγματι ένα προωθημένο εργαστήρι από την άποψη διαβούλευσης, “consensus”, θεσμικών μορφών της περιφερειακής συνεργασίας με στόχο την ολοκλήρωση, με αδυναμίες και γραφειοκρατία.  
Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος γράφει «Το στοίχημα της Ευρώπης σήμερα είναι εάν θα καταφέρει τελικά να αποδείξει πως όλα τα αγνά  ποιοτικά υλικά που κουβαλάει μέσα της είναι ισχυρότερα από τις αγορές και τις φούσκες τους».    
Η χώρα μας βρίσκεται στον πυρήνα της Ε.Ε και οφείλει να αντιληφθεί τις εξελίξεις που διεξάγονται υπερασπιζόμενη τις αξίες των συστατικών της Ένωσης. Η νέα τάξη προωθεί την αλληλεγγύη των συμφερόντων και σε αυτό το «χορό» οφείλουμε να δηλώνουμε παρόντες ώστε να μπορούμε να συντελέσουμε στην ενοποιητική πορεία τη Ευρώπης.
Η χώρα μας έχει «υποχρεώσεις» αλλά και «δικαιώματα» και οφείλουμε σαν γνήσια μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας να τα τηρούμαι και να τα απολαμβάνουμε.
Το γεγονός ότι κάθε ημέρα το σκηνικό αλλάζει κάνει την Ευρώπη να είναι σε συνεχή κίνηση και αυτό προκαλεί κραδασμούς αλλά και επανορθώσεις.
Η Ευρώπη είναι η κοιτίδα της Διανόησης και η Ελλάδα η μήτρα της Δημοκρατίας…ως έννοιες είναι συγγενείς πρώτου βαθμού, ως περιοχές ταυτόσημες.
Υ.Σ. Ευχαριστώ αυτούς που ενίσχυσαν το ευρωπαϊκό φρόνημα μου…ώστε να είμαι αισιόδοξος για τις εξελίξεις στη χώρα.
Το κείμενο γράφτηκε την ώρα που εξελισσόταν το έκτακτο Eurogroup για την τύχη της χώρας μας (20-2-2015).