Η επανάσταση του Μήτσου… Γράφει ο Κώστας Λαμπριανός

Ποιος είδε τη Φροσύνη και δεν φοβήθηκε.
Έξαλλη, μ’ εκείνο το κίτρινο, παγερό πρόσωπο του Δράκουλα άρχισε τις υστερικές κραυγές.
-Άκου Μήτσο, από σήμερα αλλάζουν πολλά πράγματα. Αν θέλεις νε μείνεις στο κοινό μας σπίτι, δεν έχω αντίρρηση αλλά υπό όρους που θα τους τηρείς ευλαβικά, διαφορετικά πάρε τα μπογαλάκια σου και άμε στο καλό. Κατάλαβες;
Δεν αντέχω άλλο τα καμώματά σου, δεν αντέχουν πια τα νεύρα μου…
Άγαλμα ο Μήτσος, άναυδος, έβλεπε τη Φροσύνη και δεν πίστευε στα μάτια του.
Αυτή δεν ήταν η συντρόφισσά του, ήταν μια μέγαιρα, μια στρίγγλα, και για πρώτη φορά φοβήθηκε την οργή της.
Στο μυαλό του όμως περνούσαν διάφορες σκέψεις: να τα βροντήξει, να τη διαβολοστείλει, να κάνει την επανάστασή του και να γυρίσει στους φίλους και συντρόφους, αξιοπρεπής και περήφανος ή να δηλώσει υποταγή;
Σαν να διάβασε τις σκέψεις του η στρίγγλα άρχισε με την αγριοφωνάρα της:
Θέλω προαπαιτούμενα για να μείνεις.
Τέρμα οι επαναστατικές μπαρούφες και οι μαγκιές.
Τέρμα τα αριστεροκοιτάγματα, και μην σε ακούσω ξανά να λες ότι εσύ θα σώσεις το σπίτι μου.
Από δω και μπρος θα βλέπεις μόνο δεξιά, θα κοιμάσαι στη δεξιά πλευρά του κρεβατιού, με το δεξιό πλευρό, και θα κόψεις, μαχαίρι, το ενοχλητικό ροχαλητό, και τους αναστεναγμούς.
Κοίτα εμάς που πάμε πάντα δεξιά λίγα καταφέραμε;
Όπως λένε οι πιστοί φίλοι μου, βαδίζεις πάντα δεξιά, για να σου ’ρχονται όλα δεξιά κι ευλογημένα.
Τέρμα και το χαρτζιλίκι, από σήμερα. Θα χεις capital control.
Ένα ευρουλάκι θα παίρνεις και να λες κι ευχαριστώ. Για ένα σκέτο καφεδάκι, χωρίς ζάχαρη, που ανεβάζει το σάκχαρό σου.
Τέρμα τα ουζάκια που ήξερες, τις πίτσες, τις αστακομακαρονάδες, τα λιπαρά που σου ανεβάζουν την πίεση και τη χοληστερίνη.
Τέρμα Μήτσο, και οι πρέφες στα καφενεία.
Από ’δω και μπρος δουλειά, μόνο δουλειά, σκληρή δουλειά, γιατί, όπως έχω μάθει, το σόι σου μόνο τεμπέληδες έχει, αλλά θέλουν να έχουν τις αυτοκινητάρες, τις σπιταρώνες και τα εξοχικά τους, τις εξόδους, τα ταβερνάκια να πίνουν και να τρων’ του σκασμού.
Αυτά δεν είναι για σας - χώνεψέ το.
Α, μια και είπα για σπιτάκια, εξοχικά και αυτοκίνητα, και για να μην το ξεχάσω με την κουβέντα, από σήμερα κομμένα: Το σπιτάκι που κληρονόμησες από τη γιαγιά σου θα το υποθηκεύσεις στο ταμείο μου για το χαρτζιλίκι που θα παίρνεις.
Ομοίως και το εξοχικό της Λαχανιάς, διότι, αγαπητέ μου, είναι πρόκληση, όπως και να το κάνουμε.
Για να δεις, όμως, πόσο γενναιόδωρη είμαι μαζί σου, το κοτέτσι σού το χαρίζω.
Να ’χεις τις κοτούλες σου, να ’χεις τα φρέσκα αυγουλάκια σου, όχι ν’ αγοράζεις τα μπαγιάτικα από το σούπερ μάρκετ και να ξοδεύεσαι κι από πάνω.
Τέρμα και το αυτοκίνητο, οι πινακίδες παραδίνονται κι αυτές στο ταμείο.
Διότι, βρε Μήτσο, τι να το κάνεις τώρα που το άτιμο το δολάριο ανεβαίνει και η τιμή της βενζίνης τραβά την ανηφόρα;
Μην ακούς τι σου λένε οι καλοπερασάκηδες οι σύντροφοι σου, εγώ το καλό σου θέλω.
Δες πως ζούσαν οι Σπαρτιάτες. ψωμί κι ελιά και Παυσανία βασιλιά!
Ξαφνιάζεσαι, ε, που γνωρίζω την ιστορία σας.
Και μια και μιλούμε για την ιστορία σας θα γνωρίζεις, φαντάζομαι τον Καιάδα.
Κάτι όμως πρέπει να κάνεις κι εσύ… Μια καλή ιδέα είναι να ρίξεις εκεί τους ανήμπορους συνταξιούχους, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους ασθενείς και οδοιπόρους.
Όλους σου λέω… γιατί διακρίνω ακόμα στα μάτια σου κάποιες ευαισθησίες και με στεναχωρεί αφάνταστα.
Το διέκρινε, όταν σε είδε, και ο έμπιστος μου φίλος και συνεργάτης, που διαχειρίζεται τα οικονομικά του σπιτιού.
Μάλιστα μου θύμωσε γιατί - λέει - σε παραχαϊδεύω και πασχίζω να σε βάλω στον σωστό δρόμο. Είδες τι μου κάνεις;
Εγώ όμως δεν ακούω όσους μου λένε να σε διώξω - κακήν κακώς - και αγωνίζομαι να σε σώσω.
Εδώ που τα λέμε, αν φύγεις, είτε φύγεις μόνος σου είτε αναγκαστώ να σε διώξω, όπως με πιέζουν, θα μου λείψει το λαμπερό χαμόγελό σου.
Γι αυτό σου λέω, βρε Μήτσο μου… Κάνε κάτι κι εσύ… Δώσ’ τους τα προαπαιτούμενα που σου ζήτησα.
Να ησυχάσω κι εγώ, κι εσύ, να ησυχάσουν και οι γκρινιάρηδες σύντροφοι του σπιτιού.
Αύριο, λοιπόν, που θα σου στείλω τα τεχνικά κλιμάκια για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες με τα προαπαιτούμενα πες στους δικούς να μην αποπάρουν τα παιδιά, και μου τα πικράνουν.
Και επειδή ξέρω ότι κάποιοι από τους δικούς σου, όπως ο Παναγιώτης και η Ζωή, βγάζουν σπυράκια στο άκουσμα των θεσμών και της τρόικας, θα σου στείλω, αντί τρία, τέσσερα παιδιά, όσα είναι και του Πειραιά.
Εσύ τα γνώρισες βέβαια και μάλλον τα συμπάθησες, όπως κατάλαβα, αλλά καλού κακού στις μετακινήσεις τους ρίξε ξοπίσω τους καμιά τριακοσαριά αστυνομικούς να τα φυλάνε μην τα πειράξει κανένας κακός λύκος.
Άντε τώρα, Μήτσο μου, άμε στο καλό και σκέψου καλά ότι σου είπα, και του έσκασε ένα χαμόγελο, ηδονικό, με πολλές υποσχέσεις.
Δεν χρειάζεται να το σκεφτώ, την απόφαση την πήρα, απάντησε ο Μήτσος.
Θα μείνω πάση θυσία, είπε έσκυψε φίλησε το χέρι της στρίγγλας που μεταμορφώθηκε σε αρνάκι, ανάσανε βαθιά το πρωινό δροσερό αεράκι και πήρε τον δρόμο της …ελευθερίας.
Και της εθνικής …αξιοπρέπειας.
Κάθε συνειρμός που παραπέμπει στον Αλέξη και την Frau Άνγκελα απαγορεύεται.