Υπάρχουν γεγονότα που μπορεί να σημαδέψουν τη ζωή μας για πάντα. Που θα μείνουν μέσα μας σαν εικόνες με τσακισμένες άκρες, ξεθωριασμένες, με τις λεπτομέρειες ασαφείς, που όμως είν’ εκεί και που δεν θα σβήσουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. 7 Μαρτίου του 1948, πλατεία Δημαρχείου στην Ρόδο. Ήμουν εκεί, πότε κρατώντας το χέρι του πατέρα και πότε καθισμένος στους ώμους του. Παρά τρείς μέρες θα ήμουν 5 χρονών. Τώρα κοιτάζω την φωτογραφία κι ό,τι είναι δισδιάκριτο το συμπληρώνω με την φαντασία. Κόσμος, πολύς κόσμος, να παραληρεί και να φωνάζει. Το Μαντράκι ασφυκτικά γεμάτο απ’ άκρη σ’ άκρη. Η στρατιωτική μπάντα να παίζει. Θυμάμαι την Αγγλική σημαία να κατεβαίνει και την Ελληνική να υψώνεται στον ιστό του Διοικητηρίου με την μπάντα να παιανίζει τον Εθνικό ύμνο της Ελλάδας. Την θυμάμαι άραγε την συγκεκριμένη σκηνή ή είναι κάτι απο αυτά που η φαντασία και οι μετέπειτα πληροφορίες συμπληρώνουν; Ποιός ξέρει, εγώ πάντως την βλέπω μπροστά μου τώρα. Αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι η μεγάλη βαγιά κάπου εκεί μπροστα στο Δημαρχείο προς τη μεριά του Εθνικού Θεάτρου -Teatro Puccini το λέγαν τότε. Πάνω στη βαγιά, θυμάμαι σαν να ήταν χθες, έναν τύπο, φίλο του πατέρα, να ζητωκραυγάζει με στεντόρεια φωνή. Στα χέρια να κρατά και ν’ ανεμίζει μια ελληνική σημαία, μια σημαία τεράστια σαν σεντόνι, ή έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον. 7 Μαρτίου 1948, η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην μητέρα Ελλάδα. Ήμουν κι εγώ εκεί.
Στην φωτογραφία το επι Ιταλοκρατίας Προξενείο της Ελλάδας. Πλήθος κόσμου γιορτάζουν την επέτειο της 25 Μαρτίου. Στο κτήριο αυτό γεννήθηκα και μεγάλωσα. Χτίστηκε το 1893 απο τον προπάππο μου Σάββα Π. Παυλίδη, τον πρώτο Έλληνα δήμαρχο της Ρόδου που καθαιρέθηκε και εξορίστηκε πο τους Ιταλούς κατακτητές. Στην συνέχεια ενοικιάστηκε και στέγασε το Ελληνικό Προξενείο μέχρι το 1940. pavlidiscartoons.com/blog
