Πεθαίνω τώρα που χαράζει η λεφτεριά,
όμως κάνω χαλάλι, τα νιάτα μου για την Ελλάδα
Ηρώ Κωνσταντοπούλου
Ετών 17
Ο Σεπτέμβριος του 1944, μια περίοδος που συνέπιπτε με την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, υπήρξε ένας από τους πιο αιματοβαμμένους μήνες για την Εθνική Αντίσταση.
Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στην ματωμένη καρδιά της Ελλάδας, εκεί όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή εκατοντάδες αγωνιστές της Πατρίδας και της Λευτεριάς, η 5η του Σεπτέμβρη ξημέρωσε για να γράψει μία ακόμη μαύρη και ταυτόχρονα ένδοξη σελίδα της ελληνικής (και όχι μόνο) ιστορίας. Εκεί όπου μερικούς μήνες νωρίτερα, την Πρωτομαγιά του 1944, είχαν εκτελεστεί 200 πατριώτες, στήνονται στο εκτελεστικό απόσπασμα κρατώντας όρθιο το κεφάλι μέχρι την τελευταία τους ανάσα, άλλοι 50 μάρτυρες της ελευθερίας.
Ανάμεσά τους και η 17χρονη μαθήτρια Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Οργανωμένο μέλος της ΕΠΟΝ με πλούσια αντικατοχική δράση, ακολούθησε το δρόμο που η ίδια αλλά και η σπαρτιατική της καταγωγή είχαν χαράξει.
Την ύπαρξη της νεαρής αγωνίστριας, αγνοούσε ο γράφων μέχρι χτες. Αγαπημένη συνάδελφος με ενημέρωσε για την ύπαρξη και την ιστορία που κουβαλά το όνομά της Ηρούς.
Μακάρι η ντροπή μου για την άγνοιά μου, να γίνει η αφορμή ώστε κάποιοι από εσάς να γνωρίσουν για πρώτη φορά την νεαρή ηρωίδα. Και κάθε άλλην και άλλον από την ηρωική της συνομοταξία, που η ιστορία δεν έγραψε στις σελίδες της με χρυσά γράμματα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εκείνοι δεν πρωτοκίνησαν για να στεριώσουν τα δικά μας, τα σημερινά, τα δεδομένα...
http://provocateur.gr/
