ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΣΩΤΗΡΑΣ-Υπάρχει πρόβλημα. Είναι γνωστό. Διαιωνίζεται αλλά δε λύνεται. Κάθε τέσσερα χρόνια βρίσκονται πιθανές λύσεις, αλλά καμία δεν εφαρμόζεται είτε λόγω συνθηκών είτε γιατί είναι ανεφάρμοστες. Κάθε τέσσερα χρόνια το ίδιο έργο, οι ίδιες πρακτικές, τα ίδια παρασκήνια και τελικά η ίδια κατάληξη.
Συλλέγοντας τα δεδομένα των τελευταίων τριάντα χρόνων, ένα ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι σ’ αυτή τη χώρα μας αρέσει να κάνουμε εκλογές. Μας αρέσει να ακούμε παραμύθια και υποσχέσεις που θυμίζουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Μας αρέσει να διαβάζουμε ονόματα που στηρίζουν τον τάδε, υπογράφουν για τον δείνα, “κατεβαίνουν” με τον άλλο.
Ο προγραμματικός λόγος και η συνέπεια δεν ήταν ποτέ κάτι που αξιολογήσαμε ως πολίτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και ειδικών περιστάσεων. Στις περισσότερες των περιστάσεων, επιλέξαμε αρχηγούς και αρχές με την επιπολαιότητα που θα αγοράζαμε κάτι σε υπαίθριο παζάρι γιατί μας έπεισε ο πλανόδιος πωλητής ότι θα αλλάξει τη ζωή μας.
Σε άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στην αγορά ενός αυτοκινήτου, ξοδεύουμε δεκάδες ώρες να το εξετάσουμε. Ελέγχουμε τη σχέση ποιότητας/τιμής, διαβάζουμε συγκριτικά, βλέπουμε βίντεο στο διαδίκτυο, ενημερωνόμαστε για το σέρβις του μετά την αγορά και εν πάση περιπτώσει κάνουμε αυτά που κάνει ένας υπεύθυνος καταναλωτής.
Αν πράτταμε το ίδιο και στις εκλογές οποιουδήποτε επιπέδου, δεν θα είχαμε φθάσει σε τέτοιο σημείο ως χώρα. Δεν θα χρειαζόταν να μαντέψουμε αν κάποιος θα είναι καλός και χρήσιμος για το ευρύτερο σύνολο. Θα χρειαζόταν απλά να συγκρίνουμε τον προγραμματικό του λόγο με αυτούς των προκατόχων του και να δούμε κατά πόσο αυτά που λέει είναι εφαρμόσιμα.
Σε δεύτερη φάση θα ελεγχόταν αν όσα έπραξε κατά τη διάρκεια της θητείας του είναι αυτά που υποσχέθηκε. Στην αντίθετη περίπτωση η δικαιοσύνη ως όφειλε θα έπραττε το καθήκον της να στραφεί εναντίον εκείνου που ξεγέλασε το λαό και υφάρπαξε τη ψήφο του. Μια φορά να γινόταν αυτό δεν θα χρειαζόταν ποτέ να ξαναεπέμβει γιατί θα υπήρχε ο “φόβος των Ιουδαίων”.
Αυτό το ατέλειωτο πολιτικό αλισβερίσι, με τους “λαγούς και τα πετραχείλια”, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, τις φιέστες, τους παραγονταραίους που ποζάρουν ως οπλαρχηγοί του αντάρτικου στα ΜΜΕ και όλα αυτά που μας κρατούν βιδωμένους στον πάτο κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσουν. Δεν μπορεί να λέει κάποιος αβίαστα, ανερυθρίαστα και παντελώς ανεύθυνα ότι δεσμεύεται έναντι του λαού του ότι θα ακολουθήσει μια συγκεκριμένη πολιτική και μόλις εκλέγεται να κάνει τα άκρως αντίθετα χωρίς καμία συνέπεια.
Ενδεχόμενα αυτό να φαίνεται ιδιαίτερα αυστηρό και ίσως επιζήμιο για τη Δημοκρατία. Αναρωτηθήκαμε όμως πόσο επιζήμια είναι η ανοχή σε αυτά τα φαινόμενα; Δημοκρατία και Δικαιοσύνη είναι έννοιες που βαδίζουν στον ίδιο δρόμο; Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στη χώρα μας σας φαίνεται εσάς ότι υπηρετείται το δίκαιο και το καλό των πολιτών ή τα συμφέροντα συγκεκριμένων συντεχνιών και ισχυρών μονάδων;
Είμαστε υποτίθεται το πολίτευμα που δίνει φωνή ακόμα και στον τελευταίο πολίτη και που προστατεύει τα δικαιώματα, τις αρχές και τις ελευθερίες. Που σέβεται την αντίθετη άποψη και τα όπλα της είναι τα ισχυρά επιχειρήματα στο διάλογο. Είδατε εσείς κάπου δημόσιο διάλογο ή μήπως είναι μόνο δική μου ιδέα ότι υπάρχει ένα σύστημα που μόλις του εναντιωθεί κάποιος τον “πυροβολεί” με οποιοδήποτε τρόπο;
Δεν είναι όμως αυτά λάθη των πολιτικών αποκλειστικά. Είναι σε μεγάλο μέρος λάθη των πολιτών που δεν διεκδικούν κάτι καλύτερο και αρκούνται στις λογικές του “ανατολίτικου παζαριού”. Επόμενο είναι λογικό ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης να μην πιστεύει πια στα θαύματα και να μην προσδοκά “ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος”, ιδιαίτερα από όσους έχουν κάνει τη σωτηρία του τόπου επάγγελμα.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
