Ένα Καρπάθικο βιβλίο που ξεχωρίζει - Του Μανώλη Δημελλά

Aλήθεια μήπως θυμάστε το παιγνίδι Jumanji;  Μόλις κυκλοφόρησε  από τα 24γράμματα ένα μυθιστόρημα (και μπορείτε πολύ εύκολα να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας) που καταφέρνει κάτι αντίστοιχο!

Το πολυκαιρισμένο σεντόνι, της Άννας Ρηγοπούλη – Λιατήρη, είναι ένα τρισδιάστατο βιβλίο, με λέξεις τόσο ζωντανές που θα ζήλευαν ακόμα οι βιωματικές μας εμπειρίες.

Μα δεν χρειάζεται να τραβήξετε ανάσα, να αγκαλιάσετε σκανταλόπετρες και να βυθιστείτε βαθιά μέσα του, μόνο από τον πρόλογο του και μπορεί να σας δέσει σφιχτά αιχμάλωτους!

Στους υποψιασμένους για το παρελθόν της Καρπάθου, έρχεται να γεννήσει συναισθήματα και να φρεσκάρει ξεχασμένες μνήμες, ενώ στους υπόλοιπους  αναγνώστες, τους αμάθητους από "κανακαρίκια", από "γαμπρίκια" και "νυφίκια", αλλά και από τα παράξενα αλλά τόσο εύστοχα (παρα)τσούκλια, ντοπιολαλιές , ευτυχία και χαρμολύπες,  καταφέρνει να γίνει εκείνη η παράξενη μαγική πύλη, που βγάζει ευθεία, μέσα στο παρελθόν.

Εμείς οι Καρπάθιοι είμαστε περήφανοι, που μπορούμε να βάζουμε μέσα στις χούφτες μας την ιστορία του τόπου μας, κι έπειτα μπορούμε να κλείσουμε τις σάρκες μας, να σφίξουμε τόσο δυνατά και να τρέξουν μέσα μας τα υγρά δάκρυα μιας αλλοτινής εποχής, εκείνης που όλο και την σιγοκουβεντιάζουμε, τη συζητάμε σε κάθε αποσπερία, και θαμπωνόμαστε από εκείνα τα άγνωστα μα τόσο οικεία χρόνια.

Ένα ευχαριστώ στην  Άννα Ρηγοπούλη – Λιατήρη ίσως να είναι λίγο, το δώρο της είναι ανεκτίμητο, από εκείνα που με τα χρόνια λάμπουν περισσότερο, έχουν τη δύναμη να μας παρασύρουν στα πολύ γνωστά, βαθιά Καρπάθικα νερά, θυμίζουν τόσο έντονα το αμνιακό υγρό της μάνας μας.

Δεν είναι παλιά όλα τούτα Άννα, μοιάζουν με παραμελημένα κομμάτια μας, εμείς διδαχτήκαμε να αφήνουμε πίσω, να πετάμε στο κρεμό, όλα εκείνα που δεν έχουν ταιριαστή θέση στο μέλλον, όμως ο δικός σου χρόνος είναι στον ενεστώτας και παραμένει ακόμη ενεργός...

"Ο Μιχάλης Ακριβός, το Ακριοπούλι, ο μικρός γιος του Λεντή και της Σταματούλας, είναι έτοιμος να φύγει, ας δώσουμε μια και ας τρυπώσουμε στο τουβρά του..."

Το πολυκαιρισμένο σεντόνι, της Άννα Ρηγοπούλη – Λιατήρη, μια έκδοση των 24γραμμάτων (www.24grammata.com) σας περιμένει...

Ακολουθούν λίγες (Καρπάθικες) σκέψεις, ένα μικρό δείγμα γραφής της συγγραφέως:

"Αγαπητοί φίλοι,Το μήνυμα του Μανώλη έγραφε "να είναι κάτι δυνατό", κι εγώ προσποιήθηκα ότι κατάλαβα.

Μετά την αμηχανία ήρθε η συγκίνηση και μετά οι χρωματιστές ζωγραφιές από τα παιδικά μου χρόνια. Τι να πρωτοθυμηθώ;

Την κοφταρία στην κατηφόρα για το μαγαζί με ένα χαρτί σφιχτά στη χουφτά μου για να πάρω ζαχαροστράαλα! Με πόση ανυπομονησία τα τραγάνιζα...

Τη λαλά μου που μαγείρευε στο κελλί παστρουμά με κηπουρικά...

Που έφτιαχνε και έψηνε στο φούρνο ψιλοκούλουρα, γαλατένια, τούρτες, κρομμυόπιτες, αλαχανοπίτια... Που με περίμενε το καλοκαίρι με το ποκάμισο με τις μακριές μανίκες, που μου είχε ράψει για να μη μαυρίσω...Που με ξυπνούσε σκοτεινά, για να πάμε για τρύγο...Που άπλωνε τ' ασκάδια και τις σταφίες πάνω στα βρούλα...Που έβραζε το μούστο να γίνει πετουμέζι κι εγώ σύμπαλα τη φωδιά...Που μου έφτιαχνε αλευρά και μελιότυρο...Που έφερνε βλυχό νερό με τη στάμνα από το πηαούλι της Σφάκας...Που με έβαζε να κοιμηθώ στο στάβλο πάνω στο αχυρένιο στρώμα...Που μου τηγάνιζε στη φωτιά αβγά μάτια με καρπάθικο βότυρο...

Το στάβλο του πάππου και της λαλάς μου στα Μουσχιανού...

Τον πάππου μου να δίνει απλόχερα στον σκύλο του τα εντόσθια του λαγού που έβγαλε από τον σκίνο...

Το λακκουβάκι στη μεγάλη πέτρα, έξω από το στάβλο που κάθε φορά που πήγαινα παιδί το καθάριζα από τις κοπριές και τα χώματα και έπαιζα, με όση φαντασία είχα, αμέτρητες ώρες. Μετά την έχασα για πάντα...

Τον φρέσκο τραχανά που τρώγαμε ζεστό από το χαρανί...

Τη δρίλλα που έπαιρνα με τα δάχτυλα. Αυτή τη γεύση φρεσκάδας και νοστιμιάς δε θα τη ξεχάσω ποτέ...

Την πίτα με το κνισάρι της προβατίνας που ζύμωνε και έψηνε στο φούρνο, όποτε έσφαζε...

Τον κάτη, τον μουρμούρη, αλλά και τον σκύλο, τον κατσώνη, πιστούς τους συντρόφους...

Του Ταχτικού το πηάι που κουβαλούσαμε δροσερό νερό...

Το μυρωδάτο καρπούζι που τρώγαμε με την κάλλα, μετά το μπάνιο στους αρούς του Θαλασσίτη...

Τη λιτανεία στην αυλή της Αγίας Σοφίας για να μπονατσάρει η τρικυμισμένη θάλασσα...

Το αλώνισμα με το βολόσυρο και το ξαχέρισμα στη στρογγυλή άλωνα...

Την κάλα μου στις Μενετές που άνοιγε και τηγάνιζε τηανίτες και μου έλεγε: "βάλε το παιί μου και μέλι που είναι καλό, είναι από εκού μας"...

Το ανοιχτό σπίτι της αξαέρφης μου στις Μενετές που έβρισκαν οι κανταδόροι πάντα ανοιχτό, όποια ώρα κι αν περνούσαν...

Φτάνει πλιο, Άννα,άλλη φορά πάλι, άσε τα άλλα...Η μνήμη μου διαμαρτυρήθηκε και μπλόκαρε. Μετά μου φώναξε:

Το πολυκαιρισμένο σεντόνι το έστρωσες.

Πάνω του μπορούν τώρα πια όλοι να ξαπλώσουν, να ταξιδέψουν στο παρελθόν, να ονειρευτούν ό,τι βίωσαν παιδιά...

Να "ζήσουν οι νεότεροι" κάτι από τα παλιά".

Άννα ΡΛ