Ένα δάκρυ για δυο ανεπανάληπτους Κασιώτες, του Μανώλη Δημελλά

Ένα δάκρυ για δυο ανεπανάληπτους Κασιώτες 

Λένε πως η ψυχή ζυγίζει μόλις 21 γραμμάρια κι όταν εκείνη φεύγει σα να αλαφραίνει το σώμα του ανθρώπου. Αλήθεια ή μήπως άχρωμες κουβέντες;

Δε γνωρίζω, όμως για τους δυο φίλους Κασιώτες, που πρόσφατα χάθηκαν, όλο το βάρος του κόσμου σε χρυσάφι να σηκώσεις και πάλι δε πιάνει μια μπροστά στην αγκαλιά τους και το μεγαλείο της ψυχής τους.

Πριν λίγες βδομάδες έφυγε ο πιο παλιός βοσκός της Κάσου, ο Γιώργος Νικολάκης Λιόντας ήταν ένας ανοιχτόκαρδος θησαυρός γνώσεων.

Ένας γνήσιος γλεντιστής, ντόμπρος νησιώτης, από κείνους τους παλιούς δασκάλους, που αν τύχει και τους γνωρίσεις αποκτάς τέτοια γνώση που σα να κερδίζεις μπόϊ! Τέτοια ήταν η εμπειρία του στα καμώματα της φύσης που με τις μαντινάδες και τις ιστορίες του σου έβαζε στο μυαλό τις πιο αγνές μυρωδιές, τα πιο όμορφα χρώματα ολάκερης της πλάσης!

Ο Γιώργος Νικολάκης ίσα που τελείωσε το δημοτικό σχολείο, δεν ξέχασε τους Καρπάθιους δασκάλους του, κυρίως τον Οθείτης και την γυναίκα του, τη δασκάλα Τρεμπέλα, που ανέβαιναν με το γαϊδουράκι πάνω στο χωριό. Από αυτούς έμαθε γράμματα και μη θαρρείτε ότι δεν του άρεσε η γνώση κι ότι πέταγε τα βιβλία, είχε απίθανη φωτογραφική μνήμη, ξεχώριζε στα μαθήματα του σχολείου και μάλιστα ήθελε να σπουδάσει γιατρός, όμως, όπως έλεγε ο ίδιος, ήταν γρουσούζης και τζαναμπέτης! Ήταν η φύση, τα ζώα και το νησί, όλα μια μαγική παιγνιδιάρα αγκαλιά που δεν τον άφηνε σε ησυχία. Έπειτα ήρθαν τα μαύρα χρόνια του μεγάλου πολέμου, έδωσαν μια και έσβησαν τα όνειρα της δικιάς του γενιάς.

Κτηνοτρόφος, γεωργός, πραγματογνώμονας στο Δήμο Κάσου, ενώ ήταν αμέτρητα τα χρόνια που ανεβοκατέβαινε τα βουνά και ψέκαζε το Δάκο στις ελιές του νησιού.

«Στα πίσω χρόνια αγοράζαμε μονάχα ζάχαρη, καφέ και ρύζι, όλα τα άλλα τα φτιάχναμε πάνω στο νησί! Μάλιστα μια φορά κάναμε τόσο πολύ σιτάρι που πήγαμε και το πετάξαμε στο Συμιακό γιαλό, εκεί ήταν η μάνα των σφουγγαριών, γιατί δεν εξοδεύγετο»!

Το μυαλό του ήταν κοφτερό ξυράφι και δεν ήθελε πολύ για να σκαρώσει ακόμη μια μαντινάδα! Κι έπειτα να γελάει με την καρδιά του και να κερνάει τα καλούδια που έφτιαχνε από το γάλα των ζώων του. Ο Γιώργος Νικολάκης δεν είχε μυστικά, δεν έκρυβε τις συνταγές, αντίθετα περηφανευόταν για τα καθαρά, τα αγνά προϊόντα της Κάσου. Σιτάκα, δρίλα, ελαϊκή, αποψήματα. Με όσα λόγια κι αν ντυθούν ετούτα τα χρυσάφια φτάνει μόνο μια μπουκιά, έπειτα να κλείσεις τα μάτια και για νιώσεις άτρωτος βασιλιάς.

Μα αν κάτι δε γίνεται να ξεχάσω από αυτόν είναι ο έντονος προβληματισμός του για τον Θεό. Δεν έπρεπε να φανεί και να βοηθήσει τον κόσμο; Αναρωτιόταν και άφηνε να φανεί η αγωνία του για τον πλανήτη και τους ανθρώπους που βαδίζουν γοργά προς την καταστροφή! Κι όμως δεν κάνουν τίποτε για να διορθώσουν την πορεία τους.

Ήταν λίγες μέρες πριν το Πάσχα του 2016, η επίσκεψη στο φιλόξενο σπίτι του βοσκού Γιώργου Νικολάκη έγινε αρμένικη βίζιτα, ώσπου σηκωθήκαμε από τις καρέκλες και περπατήσαμε στην ανεπανάληπτη ανοιξιάτικη Κάσο. Λίγο αργότερα ποζέψαμε στο blue mare, στο καφέ του Νικήτα Καμπούρη που γνωρίζει όλος ο ντουνιάς. Εκείνος μας είπε για τον Νικόλα Πιπίνο, ακόμη έναν σπουδαίο Κασιώτη που έπρεπε να γνωρίσουμε και να γράψουμε την ιστορία του.

Ο Νικόλας άνοιξε το σπίτι και την καρδιά του. Αυτή ήταν η αφορμή για ένα αυθεντικό άρθρο που λίγους μήνες αργότερα δημοσιεύθηκε στο σπουδαίο θαλασσινό περιοδικό «Εφοπλιστής».

Ο Νικόλας γεννήθηκε το 1940, ήταν γιός του Χαλκίτη φαρμακοποιού Ηρακλή Πιπίνου και την Κασιώτισσας Άννας, από το ναυτικό γένος Ξυδιάρη. Θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια, τρέξαμε πίσω, στις εποχές που ολοκλήρωσε το δημοτικό της Κάσου και βρέθηκε στη Ρόδο, εκεί μετά το Βενετόκλειο άκουσε το κάλεσμα της καρδιά του και συνέχισε σπουδές στη Δημοτική σχολή Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού. Ο γνωστός “Νηρεύς” της Ρόδου, έδωσε νόημα και ταυτότητα στα όνειρα του.

Γνήσιος ναυτικός, μα αυτό είναι ένα προνόμιο που τόχουν όλοι οι Κασιώτες, είναι γραμμένο στο DNA, μαζί με το αίμα τρέχει πλαγκτόν και αρμύρα στις φλέβες τους!

Ο Νικόλας Πιπίνος μαζί με τρία αδέλφια του έκαναν ένα μεγάλο βήμα, άφησαν τα μακρινά ταξίδια και αποφάσισαν να ιδρύσουν μια ναυτιλιακή εταιρία, να φέρουν ρυμουλκά στα Δωδεκάνησα! Το πρώτο, όπως και όλα τα υπόλοιπα πλοία, είχε το όνομα το πατέρα τους, ήταν ο ΗΡΑΚΛΗΣ τους.

Σπουδαίες θαλασσινές επιχειρήσεις, οικογένεια και παιδιά, όμως εξίσου δυνατή ήταν η αγάπη, το πάθος για το νησί του. Ο καπετάν Νικόλας, όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν, ήταν ένας από τους ιδρυτές του Κασιώτικου Συλλόγου «Ο Χαδιώτης», μάλιστα διετέλεσε πολλά χρόνια πρόεδρος του συλλόγου και επίσης ήταν εμπνευστής της ιδέας για τη δημιουργία του Ναυτικού Μουσείου της Κάσου. Ο Νικόλας Πιπίνος δεν ήθελε να μιλά για όλα εκείνα που προσέφερε στον τόπο και τους συμπατριώτες του, αυτό τον κάνει ακόμη πιο σπουδαίο. Προτιμούσε να δείχνει και να καμαρώνει τις μινιατούρες από πλοία και ειδικά από τα ρυμουλκά, από τα καράβια που τόσο αγάπησε. Μα ήταν μια φράση του Καζαντζάκη που τα λέει όλα κι ο Νικόλας την είχε σαν ευαγγέλιο μέσα στο σπίτι του:

«Εγώ πιστεύω πως τα καράβια έχουν ψυχή. Τραγουδάνε στον άνεμο, θρηνούν στην καταιγίδα, ψιθυρίζουν στο θρόισμα της νύχτας κι όταν βγαίνει η ψυχή τους, εγκαταλελειμμένα και θλιβερά συντρίμμια, κλαίνε και η φωνή τους γίνεται ένα με των κυμάτων και από τα μάτια που έχουν στην πλώρη κυλούν δάκρυα που χάνονται στη θάλασσα».

Εμείς, οι απόδημοι Δωδεκανήσιοι, ας μετρηθούμε ακόμη μια φορά, στο τελευταίο προσκλητήριο δυστυχώς μας λείπει ο Κασιώτης καπετάν Νικόλας Πιπίνος.

Διάλεξε να φύγει στα μέσα ετούτης της Μεγάλης βδομάδας, να μας αφήσει κι εμείς άφωνους, με παράπονο και πίκρα να αναρωτιόμαστε μπορεί μια τόσο αντρίκια γνήσια θαλασσινή ψυχή να ζυγίζει μόνο 21 γραμμάρια; Ούτε ένα βουνό θάλασσες δεν πιάνει μπροστά του.

Αξέχαστος ο Νικόλας, για κείνα που είπαμε, μα πιο πολύ για όλα εκείνα που έδειξαν τα καθαρά του μάτια…καλό ταξίδι καπετάνιε.

 

Φωτογραφικό υλικό

Προτάσεις Verena

Αγαπητοί φίλοι, Ο κ. Χατζημάρκος με την παρακάτω επονομασθείσα «διακήρυξη» του μας προκαλεί...
Μπορεί να κάνει σήμερα τον ανήξερο ο δήμαρχος Ρόδου Αλέξης Κολιάδης όμως στην συνεδρίαση του...
Χθες ομόφωνα το περιφερειακό συμβούλιο Νοτίου Αιγαίου αποφάσισε και ζητά την μείωση των ελαφιών στη...
Αρχισαν τα...γαλλικά στο νέο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου πολύ νωρίτερα απ ότι αναμενόταν!....Σε μια...