«Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ’21!» - Γράφει η Φωτεινή Χαλκιά-Καζαμία

«Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ’21!»-194 χρόνια έχουν περάσει  από την ένδοξη Επανάσταση του 1821 και νομίζω ότι είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να ξεφύγουμε από τα στενά όρια των ιστορικών κειμένων και να σταθούμε στην ίδια την προσωπικότητα των ηρώων. Οι λόγοι είναι ευνόητοι για την εν λόγω αναζήτηση και ευκόλως παραλείπονται.

 Το ερώτημα όμως που προκύπτει δεν παραλείπεται. Ψάχνει απεγνωσμένα απάντηση: Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους ήρωες; Είναι οι συνθήκες; Είναι η προσωπικότητα τους; Η στιγμή; Ποια είναι η στόφα των ηρώων τελικά;

 Στην ιστορική του Ανθολογία του  ο αγαπημένος  ιστοριοδίφης  Γιάννης Βλαχογιάννης  αναδεικνύει  την προσωπικότητά των ηρώων με περιστατικά που πραγματικά εντυπωσιάζουν.
 Για παράδειγμα, «ο Νικηταράς» γράφει  ο Βλαχογιάννης «δεν αγαπούσε τα γρόσια. Ήτανε πολύ φτωχός, μόλο που του δόθηκε πολλές φορές η  ευκαιρία να  καζαντήσει, όπως  το κάμαν άλλοι καπεταναίοι άταχτοι.   Για να αγοράσει κάποτε ένα ζευγάρι καλά πιστόλια, ο Δ. Υψηλάντης του έστειλε πεντακόσια γρόσια.  Αυτός αγόρασε ένα ζευγάρι ξύλινα και τα άλλα τα έστειλε σπίτι του.  Στον  έρανο που έγινε για το ξεκίνημα του στόλου το 1822 ο Νικηταράς χάρισε το όπλο του λάφυρο  από τον  Καιμίλμπεη.   «Αυτό έχω, αυτό δίνω!» είπε.   Οι επίσημοι συγκινήθηκαν από το παράδειγμά του.  Oι Υδραίοι προύχοντες ντράπηκαν και του έστειλαν πίσω το ακριβό του χάρισμα με γράμμα πολύ   φιλικό.»  

 Γράφει ακόμη ο Βλαχογιάννης: «Ο Νικηταράς πάλι, όταν παραμονή Πρωτοχρονιάς πήγαν τα παιδιά να του πουν τα κάλαντα, ζήτησε από τον Κολοκοτρώνη για να τα φιλέψει, επειδή ο ίδιος δεν είχε. Στο πείραγμα του Κολοκοτρώνη πως είναι  ντροπή να ζητά δανεικά, ο Νικηταράς του απάντησε: « Πραματευτής  δεν είμαι . Το’ χε η μοίρα μου να γίνω καπετάνιος, μα δεν θέλω να κάμω πραμάτεια το καπετανλίκι  μου και να πλουταίνω!»

  Θα  μπορούσα να αναφέρω και άλλα πολλά… Επιλέγω να κλείσω  με τα μαθήματα θάρρους και ανδρείας  που έδιναν και τα μικρά παιδιά.  
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που διέσωσε ο Βλαχογιάννης, ο εντεκάχρονος γιος του Μάρκου Μπότσαρη και ο τρόπος με τον οποίo αντιμετώπισε τον θάνατο του πατέρα του:  « Όταν  η γυναίκα του Μάρκου Μπότσαρη έμαθε τον θάνατο του, έτυχε να χτενίζει τον γιο της, αγόρι έντεκα  ετών. Άρχισε να μοιρολογεί τον χαμένο ήρωα της. Ο μικρός δεν την άφηνε να κλαίει.  Ο πατέρας  της έλεγε, σκοτώθηκε για την Πατρίδα κι η ψυχή του πάει στον Παράδεισο! Μην κλαις!   Να βγάλεις τα μαύρα και να με αφήσεις να πάω  στον θείο μου να πολεμάω  μαζί του. Να μου δώσεις ένα άλογο, να μου δώσεις και άρματα! Μπορώ να τα κρατώ! Θέλω να πάρω το αίμα του πατέρα μου!»

   Αυτοί ήταν οι Έλληνες την εποχή του Αγώνα.  Ποιοι είναι οι Έλληνες  του σήμερα… Ποιοι θα είναι οι Έλληνες του μέλλοντος θα το γράψει η    Ιστορία…                                                                                                           :  
Για αυτό  όσο είναι καιρός : « Τούτο το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα: Μεθύστε με τ΄ αθάνατο κρασί του 21!"( Κωστής Παλαμάς).

                                                                                          Φωτεινή  Χαλκιά- Καζαμία